34

Zakładam czarną sukienkę do kolan. Jest na szerokich ramiączkach z paskiem w talii. Do tego wybieram czarne szpilki i torebkę w rękę. Decyduję się na srebrną bransoletkę i delikatny makijaż. Włosy upinam i tylko kilka pokręconych kosmyków puszczam swobodnie. Schodzę powoli po schodach. Tup, tup... Wszyscy już czekają przed domem. Tata podaje mi rękę i podtrzymuje mnie. Wychodzimy na parking. Nie, tym razem nie powiem wam jak pięknie wygląda fontanna przed domem i jak równo ostrzyżony jest żywopłot wokół domu. Nie tym razem. Siadam do samochodu z mamą i ojcem. Jedziemy do cmentarnej kaplicy. Ludzie. Dziesiątki ludzi. Setki ludzi. Wchodzę do kaplicy. Chłopaki z zespołu zajmują miejsca z tyłu, Amy, Natalia i Darek również. Czuję jak ojciec Anthonego bierze mnie pod rękę i prowadzi mnie do pierwszej ławki. Przez chwilę bronię się, bo tam powinien siedzieć tylko on z żoną, ale nie. Ludzie odwracają się i patrzą na mnie. Nie płaczę, nie mam już na to siły. Siadam i wbijam wzrok w dębową trumnę przed ołtarzem. Podczas mszy nie wstaję, nie klęczę, nie podchodzę do Komunii, nie zabieram głosu. Wychodzimy. Znów idę na pierwszym miejscu. Tuż za samochodem idę pod rękę z jego matką. Tuż za nami jego dziadkowie i moi rodzice. Po raz tysięczny czytam tabliczkę na trumnie. Idziemy uliczkami do wyznaczonego miejsca. Droga wydaje się nie mieć końca. W końcu zatrzymujemy się . Stoję tuż obok księdza, patrzę w wykopany dół i odczuwam paniczny strach. Nie wiem co mówi ksiądz, ale panuje taka cisza...

-Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. -jedyne co usłyszałam. Mam ochotę pogonić tych wszystkich ludzi stąd, ale to tylko moje wewnętrzne odczucie. W rzeczywistości jestem słaba. Codziennie przyjeżdża do mnie psycholog, ha, kto, by pomyślał. Wciska mi kilkanaście tabletek, po których śpię jak zabita i gada ze mną. Mam ochotę spuścić mu łomot, ale tego nie zrobię. Udaję, że wszystko jest ok. Im szybciej on stwierdzi, że już się podniosłam po śmierci Anthonego, tym szybciej ten pieprzony lekarz da mi spokój. Stoję teraz i wpatruję się tępym wzrokiem na trumnę, którą teraz spuszczają do dołu. Po cmentarzu zaczyna rozchodzić się płacz. Pośród tych wszystkich ludzi tylko spokojnie stoję ja, jego matka i ojciec. Widocznie mamy tego samego psychologa. Hm, pewnie pomyślicie, że plotę teraz bzdury, że nie zachowuję się poważnie, ale … ja nie czuję się już poważnie. Jestem zjarana prochami i … dochodzę do wniosku, że już wszystkie łzy wylałam. Chyba zaraz zemdleję. Nastaje moment, by powiedzieć kilka słów o zmarłym. Cóż ja mam powiedzieć. Nie. To raczej nie bezpieczne. Nikt nie decyduje się, aby wystąpić, bo co można powiedzieć? Że taki młody, a taka tragedia? To jest oczywiste, nie ma co rozdrapywać tych trudno gojących się ran. Jeden z jego kolegów ze studiów ma przygotowane przemówienie. Sypie jakimiś cytatami, które jeszcze bardziej roztapiają nasze serca. Nie słucham go, chociaż wiem, że to co mówi jest piękne, ale nie. Ja chcę go zapamiętać nie z wyidealizowanych wspomnień, tylko z życia codziennego. Nastaje cisza. 

Zabieram długą, czerwoną różę od Max'a, który stoi dwa kroki dalej. Wszyscy teraz skupiają wzrok na mnie. Zbliżam się do dołu. Zebrani chyba mają nadzieję, że powiem coś o chłopaku, może liczą na to, że opowiem im te kilkanaście dni w szpitalu. Nie, niczego się nie dowiecie. Kucam, czynię znak krzyża i rzucam kwiat na trumnę. Max podchodzi i pomaga mi się podnieść. Ludzie odprowadzają mnie wzrokiem. Już się nie zatrzymuję. Z Max'em udajemy się do samochodu i jedziemy do domu. Gdy tylko wchodzę ściągam sukienkę i buty. Zbiegam szybko po schodach do salonu. Wrzucam drewno do kominka, kilka gazet i zapalam ogień. Max stoi i mi się przygląda. Po chwili w pokoju robi się gorąco od paleniska. Spoglądam w tańczące płomienie. Zwijam sukienkę, buty i torebkę w jeden prowizoryczny pakunek i rzucam w ogień. Max przytula mnie. To wszystko.

Przez ponad tydzień siedziałam w rodzinnym domu. Jak już wspomniałam codziennie spotykałam się z tym doktorkiem. Dwie godzinny paplania z takim czubem, który, czasami odnosiłam takie wrażenie, ma większe problemy ze sobą niż ja. Max musiał wracać do Londynu. Została tylko Natalia. W końcu przekonałam rodziców i psychologa, że lepiej będzie, gdy wrócę do miasta i zajmę się pracą. Wtedy w pełni będę mogła odzyskać normalne życie. Zgodzili się.

-Wróciłyśmy. -Natalia wysiadła z samochodu. Zapłaciłyśmy za taksówkę i skierowałyśmy się do domu. Otworzyłam drzwi. Było cicho. Udałam się do pokoju.

-Max... -rzuciłam się chłopakowi na szyję. -Przepraszam cię za wszystko.

-Za co?

-Ja... przepraszam. Mogłeś się poczuć...

-Claudia. Ja cię rozumiem. To ja cię powinienem przeprosić, że nie dałem ci wystarczającego wsparcia. Teraz już będzie wszystko dobrze, rozumiesz? -chłopak chwycił moją głowę w swoje dłonie.

-Daj mi pół godziny. -powiedziałam i udałam się do szafy po ubrania na zmianę. Wzięłam prysznic, zrobiłam sobie makijaż, wyprostowałam włosy, włożyłam ubrania. Przed wyjściem z pokoju połknęłam jeszcze tabletki, tak dla pewności. Zeszłam na dół. Wszystko wraca do normy.

-Opowiadajcie, co tu się działo? -usiadłam na kanapie obok Jay'a i Sharlotte. -Musimy to wszystko nadrobić.

________________________________________________________

Muszę się zebrać do napisania kolejnych 7 faktów o mnie. 

Obiecuję, że już kończy się ten okres 'żałobny' i zaczną się nowe problemy ;) 

Komentujcie ! ! !