Witam Was na moim blogu
- niegdyś - story-the-wanted.blogspot.com !
W archiwum znajdziecie opowiadanie o The Wanted (rozdziały 1-59).
Zapraszam do czytania i komentowania!
Claudia Xyz

środa, 28 listopada 2012

8


Właśnie szykowałam się na spotkanie z Chris'em, gdy w domu włączył się alarm. Wszyscy wypadliśmy z pokoi i pobiegliśmy do kuchni zobaczyć co się dzieje. Zastaliśmy tam Nath'a, który zeskrobywał coś z patelni.
-Się przypaliło.- spojrzał na nas zawzięcie szorując patelnię. Jay wyłączył alarm.
-Co to miało być?- spojrzałam na coś czarnego, co z hukiem wylądowało w koszu.
-Naleśniki.- chłopak z zawiedzioną miną stał pośrodku kuchni.
-Ta czarna kupa to naleśniki!?- Max wskazał na resztki.
-Nie śmiej się z niego!- krzyknęłam na drwiącego chłopaka.- lepiej sam się weź do roboty, nie?
-A może ty byś coś ugotowała?- Max założył ręce. Zmierzył mnie swoim zabójczym wzrokiem.
-Może innym razem, dzisiaj jem na mieście.- pomachałam im i wyszłam z domu. Nie mogłam doczekać się spotkania z blondynem. Miałam nadzieję, że w ogóle pojawi się na naszym spotkaniu. Gdy tylko skierowałam się w stronę wejścia do galerii zobaczyłam go. Stał z bukietem słoneczników. Jaki on słodki...”a ty jaka głupia”- mój rozumek wciąż miał odmienne zdanie.
-Cześć- chłopak pocałował mnie w policzek i wręczył kwiaty. W sumie w tym momencie mogłam się odwrócić, bo zależało mi na tych kwiatach, wyłącznie. Zjedliśmy obiad. Cały czas rozmawialiśmy. Dowiedziałam się, że kończy studia na wydziale turystyki i rekreacji, ma młodszą siostrę, wychował się w NY, ale od 6 roku życia mieszka w Londynie. Nim się obejrzałam zbliżała się 18. Pożegnaliśmy się. To było naprawdę fajne popołudnie. Pojechałam do domu. Panowała tam taka cisza. Każdy siedział w swoim pokoju. Z kuchni wyszła Amy.
-A ty już tutaj mieszkasz?- spojrzałam na nią, gdy taszczyła tacę z kanapkami i sokiem.
-Jeszcze nie, jeszcze!- powiedziała tryumfalnie i weszła na górę. Cieszę się, że Siva okazał się facetem dla niej. Miło wiedzieć koleżankę, która jest w dobrym humorze. Poszłam do pokoju, otworzyłam wszystkie okna i postanowiłam zadzwonić do znajomego developera.
-Cześć Justin, Claudia z tej strony, słuchaj, poszukuję mieszkania w jakiejś ładnej okolicy, z tarasem i miejscem parkingowym. - zaczęłam. Chłopak obiecał, że poszuka czegoś dla mnie i zajmie się sprzedażą mojego obecnego mieszkania, z którym nie chciałam mieć nic wspólnego. Ustaliliśmy wszystkie szczegóły. Postanowiłam, że pouczę się na zaliczenie, które zbliżało się nie ubłagalnie.
-Mogę?- w balkonowe okno zapukał Max. Wskazałam mu fotel, żeby usiadł.- Tak usłyszałem przez przypadek, że szukasz mieszkania.- pokiwałam twierdząco głową nie odrywając się od książki.- Wiesz, jeśli chcesz to możesz tutaj mieszkać. Zawsze to jest z kim pogadać innym niż ta cała 4 popapranych ludzi. Ale decyzja należy do ciebie.-wstał i skierował się na balkon.
-Czemu ci tak zależy, żebym tutaj została, hm?- spojrzałam na niego gryząc długopis.
-Bo, w sumie to … wiesz, lubię cię, każdy wnosi do domu coś nowego, zawsze jest fajniej, weselej. Rozumiesz, nic innego. Miejsca mamy pod dostatkiem.- zmieszany wrócił tam skąd przyszedł. Nie rozważałam dłużej tej całej sytuacji tylko powróciłam do nauki. Dni mijały, a ja pochłaniałam się w książkach. Kilka razy spotkałam się z Chris'em. Nadszedł dzień egzaminu. Zestresowana pojechałam na uczelnię. Zdecydowałam, że wezmę taksówkę, bo w takim stresie jeszcze bym miała wypadek i nici z egzaminu. Najgorsze było oczekiwanie na swoją kolej. Weszłam do zwykłej sali lekcyjnej, gdzie siedziała komisja. Oni już wiedzieli czy moja praca jest dobra, czy nie. Oddali mi moją teczkę i referat. Zadali 3 pytania i kazali czekać. Razem ze znajomymi poszliśmy na kawę. Po godzinie były wyniki. Tak, zdałam! Dyplom miał przyjść pocztą. Wtedy oficjalnie zaczęły się wakacje. Od razu zadzwoniłam do mamy. Powiedziała, że przyleci z ojcem w weekend. Wyszłam ze szkoły i miałam już jechać do domu, gdy zobaczyłam chłopaków wyczekujących przed budynkiem.
-Zdałaś?!- na mój widok krzyknął Jay.
-Pewnie, że zdała!- Nath szturchnął Loczka.
-Zdałam!- krzyknęłam i rzuciłam się na szyję Loczkowi z tej przyczyny, że stał najbliżej.
-W takim razie zabieramy cię na piwo! Musimy oblać twój licencjat.- Tom otworzył drzwi samochodu. Właśnie miałam wsiadać, gdy zobaczyłam Chris'a, który kręcił się koło wejścia. Nasze spojrzenia się spotkały.
-Poczekajcie- powiedziałam do chłopaków i podeszłam do blondyna.
-I jak? Zdałaś?- chłopak objął mnie w pasie.
-Oczywiście, że zdałam, było ciężko, ale grunt, że mam już to za sobą. Chodź pojedziesz z nami.- wskazałam mu samochód, w którym siedzieli już chłopcy
-Dawaj go tu!- Nath pomachał do nas, abyśmy wsiadali. Pojechaliśmy do knajpki. Zamówiliśmy piwo, pizze i jakieś przekąski. Chris szybko się zaprzyjaźnił z chłopakami, no może pomijając Max'a, który jak obrażony 5-latek siedział i sączył piwo.
-Kiedy przyjdzie Amy?- spytałam Siv'a, który opowiadał już chyba 20 kawał tego popołudnia.
-Kończy zajęcia o 13, więc zaraz powinna być.- ucieszyłam się, że zaraz pojawi się, bo jak dla mnie za dużo było tutaj płci męskiej. Dziewczyna pojawiła się.
-Szampana, proszę!- krzyknęła do stojącego kelnera.
-Nawet nie zapytałaś czy zdałam.- powiedziałam do niej.
-Taki z ciebie kujon, jak mogłaś nie zdać, co?- potargała moje włosy.- Uuu, to to jest ten... CHRIS.- Amy powiedziała głośno i uścisnęła dłoń chłopakowi. Uśmiechnęła się do niego zalotnie.
-Amy!- Siva poklepał miejsce obok niego. Ah, zazdrośnik jeden! Koło 17 wszyscy pojechaliśmy do domu. Chłopaki od razu włączyli x-boxa i zaczęli grać w jakieś wyścigi. Ja i Amy poszłyśmy zrobić coś do picia.
-On jest boski!- Amy szepnęła mi do ucha zerkając na blondyna.
-Ty mi to mówisz?- spojrzałam na nią. Dziewczyna jak w hipnozie patrzyła na odwróconego do niej chłopaka.
-Weee, o tam drugi od prawej to jest ciacho, no nie?-wskazałam na Siva.
-No tak, tak. Ale wiesz, kurcze...- blondynka wzdychała do Chris'a.
-Ej no, on jest mój!- dałam jej kuksańca w bok. Zaczęłyśmy się śmiać bez opamiętania. Do kuchni wparował Nath.
-Chodźcie, będzie prawdziwy wyścig!- Nath pociągnął mnie do salonu. Za „sterami” konsoli zasiadł Max i Chris.
-O co gramy?- Max budował napięcie.
-Co proponujesz?- Chris dał mu się podpuścić.
-Cukierek albo wpier.ol- uśmiechnął się tryumfalnie. Wiedziałam, że nic z tego dobrego nie wyjdzie.- To co?
-Wpierdol.- Chris uciął szybko i skupił się na konsoli.
-3 kółeczka panowie! - Tom krzyknął i ruszyli.
-Nie będą się bić, prawda?- powiedziałam do Jay'a i Amy, którzy stali obok mnie. Wszyscy wzruszyli ramionami.
-Proszę państwa prowadzi Max, ale nie nie nie, nasz kolega wcale nie zostaje w tyle, spycha przeciwnika w krzaki i sam obejmuje prowadzenie. Tak, Chris jest góra, ale nie, nie nie, Max rusza do ataku, tak, dogania go! - Tom siedział na kanapie i w ekscytacji komentował wszystko to, co się dzieje.- Proszę państwa, co za tępo! I zaczynamy 3 okrążenie! Kto wygra, kto, no kto?! Chris, Max, Chris, Max, idą łeb w łeb. - tak, to była bardzo wyrównana walka.- i zostało do mety zaledwie dwa zakręty! - gdy obaj wyszli na prostą emocje sięgnęły zenitu. Tom zamknął się i w napięciu czekaliśmy, który z nich wygra. Tuż przed metą... Max wyrzucił pada z ręki i rzucił się na Chris'a. Zaczęli się okładać pięściami.
-Przestańcie!- ja i Amy spanikowałyśmy. Chłopaki usiłowali ich rozdzielić. Max i Chris wpadli w taką furie, że gdy już Max wchodził w asekuracji Tom'a i Jay'a na górę zeskoczył ze schodów, przeskakując barierkę i rzucił się na blondyna. W końcu Chris został zamknięty w składziku na szczotki, którego mieli pilnować Nath i Siva, a Tom i Jay zaprowadzili Max'a do pokoju. Pobiegłam po apteczkę do kuchni. Najpierw poszłam do Chrisa. Siedział wściekły na podłodze. Nie odezwałam się do niego. Założyłam rękawiczki i zdezynfekowałam niewielkie rozcięcie na czole.
-Przepraszam.- powiedział chwytając mnie z ręce.
-A daj ty spokój. Jak dzieci w przedszkolu. Nie odzywaj się nawet do mnie.- powiedziałam niezbyt delikatnie przyklejając plaster na ranę.
-Ałaaa!
-Miało boleć!- wściekła poszłam na górę do Max'a. Ten siedział oparty o łóżko z głową uniesioną do góry i spoglądał w sufit. Chciałam zobaczyć jego głowę, odsunął się ode mnie.
-Nie zachowuj się jak dziecko!- krzyknęłam na niego. Dał sobie opatrzeć ranę.-Co w ciebie wstąpiło?- spojrzałam na chłopaka. Nie odpowiedział. Stwierdziłam, że nie będę przejmowała się jego „fochami”. Odwróciłam się i wyszłam. Chris pojechał do domu, a ja zaczęłam sprzątać w pokoju, gdzie mieli nocować rodzice.

_______________________________________
Jestem na tygodniowym zwolnieniu, więc mam czas na pisanie. 
Zaczynam się co raz poważniej zastanawiać nad "wielkim formatem", nie mówię, żeby zaraz drukować książkę, ale hmm, muszę zastanowić się nad fabułą.
Bardzo dziękuję Wam za komentarze i te statystyki, które rosną w oczach. 
Każdy komentarz, bez względu czy to krytyka czy pochwała, bardzo mnie motywuje.
Dziękuję!

niedziela, 25 listopada 2012

7


Siv opowiedział mi o tym, że spodobała mu się Amy, ale nie wiedział czy ona jest wolna czy też nie. Powiedziałam mu, że musi się trochę postarać, aby ją zdobyć. Zaznaczyłam mu tylko, że ma u niej szanse, ale nie wspominałam o tym, że Amy praktycznie świata poza nim nie widzi, czuł by się zbyt pewnie i być może, odpuściłby. Ponownie zatopiłam się w cechach idealnej reklamy, jej celów i planu tworzenia dla poszczególnych dziedzin. Zanim się obejrzałam nastała 16 godzina. Nie żałowałam tego dnia, bo przynajmniej miałam satysfakcję, że zrobiłam coś naprawdę pożytecznego. Zeszłam do kuchni, bo jakby nie patrzeć, wiedza wymaga dużo energii. Zrobiłam sobie kilka kanapek i nalałam szklankę soku pomarańczowego. W domu panowała cisza, tak głęboka cisza, że wydawało się to zupełnie niemożliwe. Z tego co mi było wiadomo, chłopaki pojechali na próbę i do studia. Mieli wrócić dopiero wieczorem. Zadzwoniłam do firmy zapytać jak idą im prace beze mnie. Okres letni to prawdziwa uczta dla konsultantów, dlatego obawiałam się tego, jak poradzą sobie. Jak się okazało „nie taki diabeł straszny, jak go malują”. Stwierdziłam, że mogę odpuścić nadzorowania ich wszystkich. Byłam im raczej potrzebna w kwestiach funkcjonowania całej firmy, a nie kontrolowania ich czy wykonują swoje zadania sumiennie. Uniosło mnie to troche na duchu, widocznie wystarczająco dużo im płacę.
Nawet nie wiem, kiedy chłopcy wrócili. Siedziałam na tarasie z książką i w wielkim skupieniu zagłębiałam się w fabule. Noc była ciepła i cicha jak na obrzeża centrum.
-Ciekawa?- nawet nie zauważyłam, gdy na balkon wszedł Max. Nie miałam ochoty docinać mu. Sama nawet nie wiem skąd wzięła się ta zawziętość między nami, ale może to wynika z naszych charakterów? Sama nie wiem.
-Bardzo ciekawa.- zerknęłam na chłopaka, który usadowił się okrakiem na moim leżaku. - Coś się stało?- jego mina była dziwna, chciał mi coś powiedzieć, ale nie chciał? Nie mógł?
-Tak sobie myślę, jak to możliwe, że taka mądra dziewczyna jak ty, trafiła na takie gnoja jak Marc?- chłopak zabrał mi książkę i zaczął czytać pierwszy rozdział.
-Skąd to pytanie?- zdezorientował mnie, najpierw był moim wrogiem, a teraz przechodzi na linię przyjaciela, wydało mi się to trochę dziwne.
-Potraktował cię jak psa, a ty masz wątpliwości czy słusznie, że policja go zatrzymała.- nie wiem skąd on o tym wszystkim wiedział. Nie mówiłam mu nigdy o tym, że miałam wątpliwości, że wolałam zdechnąć na podłodze niż zadzwonić po pogotowie.
-Wiesz, teraz zrozumiałam, że on nie był człowiekiem, a na pewno on nie traktował mnie jak człowieka. Przywłaszczył mnie sobie, robił ze mną to, na co tylko miał ochotę. Ale to już jest nie ważne. Teraz jestem w 100% pewna, że słusznie siedzi w areszcie. Co ci chodzi po głowie?- nie wiedziałam czy on czyta tą książkę czy mnie słucha. Czy może zaraz puści jakiś ironiczny tekst, a ja tylko się przed nim zbłaźnię. Mulat wstał i skierował się do swojego pokoju.
-Pożyczę- pomachał mi książką i zniknął za drzwiami. Siedziałam tak jeszcze chwilę nie rozumiejąc tego wszystkiego. Przypomniałam sobie ten czas, gdy z Marc'iem byliśmy szczęśliwi. Nie wiem czy było to szczere uczucie, ale przynajmniej ja wiedziałam i czułam się bezpieczna. Po policzku spłynęło mi kilka łez. „Nie płacz, głupia. On nie jest tego wart.”-powiedziałam do siebie w duchu. Tak łatwo jest kogoś pocieszać, dawać rady, a w rzeczywistości samemu nie umie sobie człowiek pomóc. Położyłam się do łóżka. Jeszcze kilka minut wsłuchiwałam się w cykanie zegarka. Zasnęłam.

Następnego dnia pojechałam do lekarza na badania kontrolne. Okazało się, że wszystko jest już w porządku. Po wizycie pojechałam do centrum handlowego po zakupy, bo lodówka w domu świeciła pustkami. Wieczorem mieliśmy iść do klubu. Już od kolacji wszyscy szykowali się do wyjścia. Suszarki poszły w ruch, po domu roznosił się zapach perfum, żeli, pianek i lakierów. Właśnie układałam swoją niesforną grzywkę, gdy do pokoju weszła Amy.
-Ale będzie impreza!- zaczęła tańczyć i wywijać po pokoju. Promieniała z radości, nie wiem czy dlatego, że idzie na potańcówkę, czy dlatego, ze idzie na potańcówkę z Siv'em.
-Oj tak.- westchnęłam spryskując fryzurę lakierem.
-Bosko wyglądasz! Odżywasz dziewczyno. Nareszcie nasza szalona Claudia powróciła!- miałam na sobie obcisłą sukienkę z dużym dekoltem na plecach. Strój był w kolorze platynowym ze złotymi wstawkami. Do tego założyłam szpilki na platformach i wzięłam małą kopertówkę. Spojrzałam w lustro. Tak, kiedyś umiałam się bawić, podrywać i flirtować z chłopakami. Skończyło się to, gdy byłam z Marc'iem. Nie wychodziliśmy za wiele, jedynie na służbowe bankiety, które były bardzo wystawne i pompatyczne. Amy zeszła już na dół. Jeszcze przez chwilę poprawiałam włosy i udałam się w stronę wyjścia. Okazało się, że wszyscy czekają tylko na mnie. Tom podał mi rękę i wsiedliśmy do taksówek.
W klubie było dużo osób. Mieliśmy zarezerwowany boks dla siebie. Zaczęliśmy od aperatifu. Na rozgrzewkę kieliszek czystej wódki i można było zacząć zabawę. Chłopaki na początku rozglądali się czy są w miarę bezpieczni, czy nie ma paparazzi, ale stwierdzili, że mogą się zabawić. Ja z Amy od razu pobiegłyśmy na parkiet. Tańczyłyśmy jak za starych, dobrych czasów.
-Wysoki blondyn w koszuli, w kratkę za tobą przy barze.- Amy wykrzyczała mi do ucha. Dyskretnie spojrzałam na owego towarzysza. Faktycznie, zerkał na nas.
-Bierz go!- Amy krzyknęła do mnie. Uśmiechnęłam się do niej porozumiewawczo. Na horyzoncie pojawił się Siv'a, który z pewnością szukał swojej ukochanej. Zaraz porwał Am, a ja zostałam sama. Przyłączyłam się do jakiegoś kółka dziewczyn. Nagle ktoś złapał mnie za rękę. Po chwili byłam już przyciśnięta do ściany przez tajemniczego blondyna. Przez chwilę staliśmy tak w milczeniu. Patrzył się na mnie swoimi zielonymi oczami. Poczułam ucisk w brzuchu, to chyba te piep..one motylki, a o których mówiła Amy.
-Chris- wyciągnął rękę jak kulturalny człowiek. Szczerze to spodziewałam się, że rzuci się na mnie i zacznie całować, ale nie, on wydawał się być zupełnie oderwany od rzeczywistości.
-Claudia- uśmiechnęłam się zalotnie i uścisnęłam jego dłoń. Chłopak objął mnie w pasie i wyciągnął z powrotem na parkiet. Już od dłuższej chwili leciała wolna piosenka. To był właśnie ten moment, gdy większość ludzi opada już z sił i udaje się do stolików, aby posilić się przekąskami i napojami. Wtedy parkiet pustoszeje, zostało tylko kilkanaście par i kilka osób, które już dawno „odleciały”. Byliśmy tak blisko siebie, że czułam … jego telefon w kieszeni. Tak, tak, uśmiechnęłam się pod nosem. Mogłabym wam przysiąc, że tak właśnie, kiedyś kończyły się wszystkie moje imprezy. Jak nie z facetem na boku, to w łóżku, albo następnego dnia w torebce miałam pełno serwetek i rachunków z numerami telefonów. Chris wydał mi się trochę inny, niż na „jedną noc”. Być może to po prostu zwykłe zauroczenie, tak, to z pewnością dlatego, że był przystojny, wysportowany z zalotnym uśmiechem i pięknymi oczami. Po kilku minutach rozkręciliśmy się. Tańczyliśmy do upadłego. Od dawna się tak nie bawiłam. Koło 2 postanowiliśmy zmienić lokal. Przypomniałam sobie o torebce i pobiegłam po nią do stolika. Siedział tam Tom, Max, Siva i Amy. Dziewczyna leżała u chłopaka na kolanach i karmiła go paluszkami.
-O Claudia!- przyjaciółka zerwała się na równe nogi.- Kto to, no opowiadaj!- dziewczyna siedziała napalona na moją relację.
-Opowiem ci jak wrócę, zmieniam lokal!- krzyknęłam, wzięłam torebkę i udałam się do wyjścia.
-A my?!- Tom wstał i skierował się w moją stronę.
-A to ja już nie wiem.- wzruszyłam ramionami i wyszłam. Przy wyjściu czekał na mnie blondyn.
-To gdzie teraz?- szliśmy powoli chodnikiem wzdłuż różnych barów i knajpek. Zewsząd dobiegała muzyka, rozmowy i śmiech. Co chwilę gdzieś słychać było tłuczące się butelki.
-Sama nie wiem, tutaj za rogiem jest niezły klub.- wskazałam palcem skręt w prawo. Owszem, rozświetlone wejście przykuwało wzrok, jednak przed nim był cały tłum ludzi, którzy wciąż chcieli się dostać do środka.
-Chodźmy na promenadę i już.- chłopak pociągnął mnie w stronę głównej ulicy. Nogi odpadały mi już od szpilek. Zdecydowałam je ściągnąć i iść na boso. Przez długi czas szliśmy w milczeniu przyglądając się rozświetlonym witrynom sklepowym. Po chwili zerwał się leciutki wiatr, który oznajmiał nam, że dochodzimy do rzeki. Zrobiło się od razu chłodniej. Szliśmy w kierunku Big Ben'a. Zatrzymaliśmy się w połowie mostu. Chłopak pogłaskał mój policzek. Przymknęłam oczy. Nogi zaczęły mi drżeć, nie dlatego, że ten facet mi się podobał, był bardzo szarmancki, ale ze strachu. Byłam z kimś zupełnie obcym, gdzieś. Jeszcze kilka dni temu ten policzek, który teraz delikatnie głaszcze ten przystojniak, był czerwony od bólu i spływała po nim strużka krwi. Siniaków nie było już widać, bo w większości udało się je zakryć podkładem. Poczułam jak delikatnie całuje kąciki moich ust. Chłopak z każdą chwilą stawał się co raz bardziej pożądany przeze mnie. Chciałam więcej i dłużej. Przerywał pocałunek przyglądając mi się.
-Chyba ...- zaczął. Nie, nie chciałam, by mówił, że się we mnie zakochał. Te słowa zobowiązują, a ja nie chcę zobowiązań dopóki nie będę pewna, że to facet, z którym spędzę więcej niż jeden wieczór. Przyłożyłam swój palce wskazujący do jego ust.
-Ciii...- wyszeptałam i wtuliłam się w jego silne ramiona. Znów mogłam się poczuć bezpiecznie. Sama z siebie zaśmiałam się w duchu. „Jaka ty jesteś naiwna, chłopak chce cię tylko zaciągnąć do łóżka, a ty sobie wyobrażasz nie wiadomo co.” Tak, to racja, ale cóż. Nie każdą noc spędza się na moście w objęciach przystojnego blondyna. Na horyzoncie widać było Słońce, które budziło się do życia. Mgła zaczęła opadać. Wszystko wydawało się, że budzi się wyspane i teraz w porannych promykach wyciąga się, nabierając sił do następnego dnia. Zadzwoniliśmy po taksówkę. Odwiózł mnie pod sam dom.
-Spotkamy się jeszcze?- chłopak przytrzymał moją dłoń, gdy chciałam wysiąść z samochodu.
-Może o 14 w galerii „CJ” i pójdziemy na obiad, hm?
-Do zobaczenia.- chłopak pocałował mnie w policzek. Jeszcze przez dłuższą chwilę stałam i patrzyłam na samochód, dopóki nie zniknął za zakrętem. Weszłam po cichu do domu. Zbliżała się 6. Od razu pobiegłam do pokoju i położyłam się do łóżka, by chociaż zdrzemnąć się na chwilę.

-Claudia, Claudia!- Amy stała i szturchała mnie. Ściągnęła ze mnie kołdrę i zabrała poduszki.
-No weeeeś się nooo...- wymamrotałam.
-Opowiadaj, no mów!- usadowiła mnie na łóżku, a ja z pochyloną głową jeszcze spałam. Wzięłam telefon i zobaczyłam, że jest 7.15. Dziewczyna siedziała przede mną i czekała. Gdy tylko na nią spojrzałam od razu wiedziałam, że jej noc z Siv'ą była udana.
-Widzę, że się wyjeździłaś w nocy.- spojrzałam na nią z głupim uśmieszkiem. Dostałam po głowie.
-A żebyś wiedziała, ale mniejsza o mnie, co to za przystojniak!?
-Niesamowity...- westchnęłam zaczesując włosy.
-Nie no nic się od ciebie nie dowiem no! Sex był? - pokiwałam przecząco głową- Namiętne pocałunki były?- tym razem potwierdziłam- Spacer był?- uśmiechnęłam się porozumiewawczo- Trzymaliście się za ręce?- znowu na tak-spotkacie się jeszcze?- znów pokiwałam twierdząco głową.-jak to randka bez ostrego sex'u?!- dziewczyna oburzyła się.
-Było cudownie!- rozmarzona przypomniałam sobie ten moment, gdy wbijał te swoje niewinne oczka w moje.

__________________________________________
Dziękuję za komentarze, oglądalność i obserwatorów. Motywujecie mnie! Powstaje już 12 rozdział. Więc im więcej komentarzy tym szybciej będę dodawała kolejne części.
Powiem w wielkim skrócie, że Claudia pozna prawdę swojego pochodzenia. Skomplikuje się jej życie zawodowe i prywatne w sferze uczuciowej. Będzie się działo!
Więc komentujcie, co ewentualnie mam poprawić, a ja pisze dalej! 

sobota, 24 listopada 2012

6


Rano pozbyłam się opatrunków. Wyglądałam już o niebo lepiej. Tylko mały siniak koło brwi, a ręce wyglądały już zupełnie normalnie. Gdy wstałam chłopaków już nie było. Zostawili tylko karteczkę, że wrócą koło południa. Tego dnia słońce piekło niesamowicie. Włożyłam bokserki i górę od stroju kąpielowego i postanowiłam umyć samochód. Nigdy tego nie robiłam, bo nie miałam na to czasu, a teraz jeszcze kilka dni miałam zwolnienie, więc pozwoliłam sobie na taką „rozrywkę”. Szczerze powiedziawszy mycie jeepa, to nie lada wyzwanie. Z garażu wyciągnęłam szlauf, wiadro i jakieś detergenty. Po chwili byłam już cała mokra. Niemalże leżałam na masce, by dokładnie ja wypucować niczym te laski z „Playboya”, gdy pod dom pojechał mini bus, z którego wysiedli chłopcy. Wbili swój wzrok w moją osobę.
-No co jest?!- stanęłam z rękami na biodrach.
-Nic, nic.- Jay, Nath i Sav pobiegli do domu
- A wy co?- Max i Tom stanęli z założonymi rękami przede mną.- Max leć oglądać kolejny odcinek swojego serialu. - puściłam oczko do mulata.- pomożesz mi?- zapytałam Tom'a. Chłopak zrzucił koszulkę i wziął się do roboty. Max z obrażoną minął poszedł do domu. Czułam, że coś tutaj jest nie tak, ale cóż. Przez 2 godziny pucowaliśmy auto. Byliśmy cali mokrzy.
-A ty co?- chłopak oparł mnie o samochód i przysunął się do mnie.
-Ty już dobrze wiesz, co.
-O nie! - odepchnęłam go, złapałam wiadro z wodą i całą zawartość wylałam na niego.
-Ty do mnie tak? - rzucił się za mną, a ja z piskiem pobiegłam do domu. Przebiegłam salon i udałam się na taras. Tom był tuż za mną. Bez dłuższego zastanowienia wskoczyłam do basenu, ochlapując przy tym Jay'a i Max'a. Przepłynęłam całą długość i wyszłam z basenu. Chciałam uciec, ale nie było już drogi ucieczki. Tom złapał mnie i zaciągnął w tuje, które rosły na końcu ogrodu.
-Przestań, no.- chciałam oswobodzić się z jego uścisku, ale on był zdecydowanie silniejszy. Nie mogłam wytrzymać ze śmiechu. W końcu wziął mnie na ręce jak małe dziecko i wrzucił wprost do basenu.
-Jeszcze mnie popamiętasz!- pogroziłam mu palcem. Siedziałam na brzegu układając włosy.
-Dziecinada.- Max popatrzył na mnie z dezaprobatą. Wstał, wziął swój ręcznik i skierował się na taras. Szybko podbiegłam do niego i popchnęłam do basenu. Tym razem wygrałam. Z tryumfem poszłam do pokoju się przebrać.
Wieczorem miała przyjechać Amy . Z niecierpliwością wyglądałam przez okna. W końcu się pojawiła. Od razu pobiegłyśmy na górę. Na balkonie pożyczyłyśmy sobie leżaki od Max'a i wygodnie się na nich usadowiłyśmy. Gadałyśmy bez opamiętania. Godziny mijały, a my wciąż miałyśmy mnóstwo tematów do rozmów.
-Claudia, ups sory. - Tom wparował na balkon, nieco się zmieszał
-Co tam?- spojrzałam na chłopaka błędnymi oczami, z pewnością było widać, że wypiłyśmy butelkę wina.
-Nie, nie już nic. Bawcie się dobrze.- pocałował mnie i jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął.
-Ty mi wyrywasz chłopa, przecież wiesz, że Tom mi siem podoba. Nie? No. - Amy usiłowała sklecić zdanie.
-Jakiego chłopa, bierz sobie go. On to mi tu jakby do tego, jak się to nazywa, cholera, szczęścia o, ha szczęście, widzisz jakie słowo, do szczęścia nie potrzebny. Widziałaś, chłoptaś napalony tutaj sobie wbija, to co leć tam do niego i heja! - zaczęłyśmy się śmiać.
-Jak ja go nie znam, tego to gdzie ja z butami będę wchodziła?
-Z jakimi butami?! -spojrzałam na jej szpilki – w szpilkach to ty możesz wchodzić wszędzie!
-I zdrowie- dziewczyna wzięła łyk wina z butelki.- to gdzie on? Ale nie będziesz miała pretensji hm?- spojrzała na mnie.
-E, w du.pie tam z nim.- machnęłam ręką i wygramoliłam się z leżaka. Chwiejnym krokiem zaprowadziłam koleżankę pod drzwi pokoju Tom'a.
-Ciii, zrobisz mu wlot do łóżka- powiedziałam zatykając usta koleżance.-Na trzy i wchodzisz.- trzymałam rękę na klamce.
-Raz, siedem, nie, czekaj, raz, sze...nie, ty e, pamiętasz jak to szło?- dziewczyna przecząco pokiwała głową.
-Dobra, kij z tym, trzy!- w tym momencie drzwi pokoju się otworzyły, a w nich stał Tom. Oparł się o futrynę i przyglądał się nam, dopóki nie zorientowałyśmy się, że nas widzi.
-Ło, patrz, leć, kur.a leć do łóżka!- pchnęłam koleżankę do pokoju bruneta.
-Co z wami jest?- chłopak spojrzał na mnie.- haha zapite w cztery banie! Nie mogę!
-Możesz, możesz, się pospiesz, bo ci laska stygnie!-wskazałam na leżącą na łóżku Amy. Odwróciłam się i skierowałam w stronę swojej sypialni. Szłam do pokoju licząc drzwi. Wszystkie wyglądały tak samo.
-Jeden, dwa, zaraz, trzecie czy czwarte? Raz kozie śmierć.-powiedziałam sama do siebie i weszłam do pokoju. Bez zbędnego rozglądania się położyłam się do łóżka. Niestety, rano okazało się, że nie obudziłam się sama.

Gdy otworzyłam oczy od razu wiedziałam, że nie jest to mój pokój. To nie było, jednak najgorsze. Leżałam na brzuchu i pod prawą ręką poczułam coś dziwnego. Lekko szorstkiego i twardego (tak, tak pomyślałam o tym samym, ale nie, to nie był wielki napalony murzyn), to było coś gorszego. Nagle to COŚ zaczęło się poruszać, widziałam to dokładnie po ruchach kołdry. W końcu zamaszystym ruchem odkryłam materiał i równocześnie spadłam z łóżka. Zaczęłam piszczeć i podskakiwać (żeby jeszcze to pomogło!), na łóżku leżała potężna jaszczurka! Wybiegłam roztrzęsiona z pokoju, rzuciłam się w stronę schodów, gdzie spotkałam Siva.
-Boże, dinozaur, rozumiesz, potwór! W łóżku, tam...-pociągnęłam chłopaka do pokoju. Siv wyglądał na spokojnego, stanęłam za nim, bo to było najbezpieczniejsze miejsce.
-Jay!- Siv krzyknął w stronę łazienki.- Tosiek śpi u ciebie w łóżku!
-Tosiek? Jaki ku.wa Tosiek, to Godżilla nie Tosiek!- zaczęłam się drzeć wniebogłosy. Z łazienki wyszedł Jay owinięty w pasie ręcznikiem.
-Mój Tosieczek, wystraszyłeś się tymi krzykami, co?- chłopak pocałował Tośka (?) i pogłaskał go po grzebieniu.
-Nie no, nie wyrabiam na was.- ze zrezygnowaniem usiadłam na fotelu.
-A tak w ogóle to co ty tutaj.- Siv'a zaczął spoglądać to na mnie to na Jay'a.
-Nie wnikaj stary.- Jay wskazał chłopakowi drzwi. Loczek usiadł obok swojego zwierzaczka i spojrzał na mnie.- Nieźle się wczoraj z Amy bawiłyście co?
-Powiedz mi, że ...- zaczęłam z nadzieją w głosie.
-Do niczego nie doszło. Ty spałaś tutaj, a ja tutaj- wskazał na fotel.
-Dziękuję ci, a właśnie, gdzie jest Amy?!- zerwałam się i wybiegłam na korytarz. Dziewczyna właśnie wychodziła z pokoju Tom'a. Zaciągnęłam ją do mojej sypialni.
-Zakochałam się.- dziewczyna położyła się na moim łóżku i zaczęła robić aniołki jak na śniegu.
-W Tom'ie ?! Przespałaś się z nim?!- złapałam się za głowę, tego wszystkiego było za dużo! To, że miałam ogromnego kaca, to moralnie czułam po prostu DNO.
-Nie w Tom'ie, w Siv'ie.
-Jezuuu...- usiadłam obok niej. Teraz już wszystko wyglądało jak sudoku. Coś gdzieś, ale nic do siebie nie pasowało, jak zgadzało mi się tu, to tu już w ogóle nie wiadomo było co robić.
-Widzisz, w nocy Thom spał w łóżku ze mną, fakt, ale to tylko tyle, przebudziłam się koło 5 i poszłam wziąć prysznic. No i tak się stało, że poszłam na dół czegoś się napić. Ja sobie wchodzę do kuchni a tu Siv sobie siedzi i coś tam przy laptopie grzebie i tak sobie zaczęliśmy gawędzić i wiesz... tylu tematów do rozmów to ja nie miałam nawet z tobą. Rozmawialiśmy ze 3 godziny rozumiesz, 3 godziny! No, ale potem przyszli inni i tak jakoś, ale wiesz, ja poczułam takie coś, coś takiego, co nie czuje się codziennie...
-Kaca chyba poczułaś, jak wygrzmociłyśmy 2 butelki wina!
-Ah ty jesteś taka... bez emocji... czekaj, poczułam te... no kuźwa, takie małe ze skrzydełkami... no!
-Pszczoły?- spojrzałam na nią.
-To drugie.
-Osy?
-Z tobą to takie gadanie, motylki w brzuchu!
-To raczej niestrawność wczorajszych procentów.
-Wiesz co, idź sobie do swojego Tom'a, nie odzywaj się normalnie do mnie! Spotkamy się w piątek na imprezie!- miałam jej jeszcze coś powiedzieć, ale po prostu ugryzłam się w język. Amy pojechała na uczelnię, a ja zostałam w swojej fortecy, z której nie miałam zamiaru wychodzić. Włączyłam laptopa i zaczęłam szperać po różnych portalach. Patrzyłam na różne wycieczki wakacyjne, bo właśnie zbliżał się koniec roku. Myślałam o górach, zdobywaniu szczytów, przygodzie. Zajrzałam do notesu, za tydzień ostatni egzamin, a ja jeszcze nic nie ruszyłam materiału. Od tego zależał los na dalszą naukę, czyli studia magisterskie. Wyciągnęłam segregatory z notatkami i zaczęłam przeglądać tą makulaturę. Szło mi nawet dobrze, dopóki do pokoju nie zapukał Siv.
-Co tam?- spojrzałam na niego zza sterty książek.
-Nie nic, nie będę ci przeszkadzał. - chłopak już się miał wycofywać.
-Chodź, chodź, no mów, o co chodzi?- szatyn był nieco zmieszany. Poczułam nieodpartą chęć pomocy innym. Tak, teraz musiałam pomóc koledze.  

piątek, 23 listopada 2012

5


Od razu rodzice zaciągnęli nas do ogrodu, abyśmy tam porozmawiali.
-Co to ma być?- ojciec nie mógł się powstrzymać, spoglądając na moje siniaki. -Ty ją tak urządziłeś?! -ojciec zza marynarki ukradkiem pokazał Tom'owi broń. Tak, mój ojciec jest oficerem i jak najbardziej ma pozwolenie na pistolet.
-Tato, uspokój się.- opowiedziałam im wszystko co się wydarzyło. Mama nie mogła uwierzyć w to, że Marc zrobił coś takiego. Ojciec od razu zadzwonił do swoich prawników, po godzinie zjawiło się trzech prawników, adwokatów i innych doradców ojca.
-Wiesz, że ojciec go udupi tak, jak trzeba?- mama spojrzała na mnie z lekkim uśmiechem. Obie wiemy, że ojciec jest porywczy.
-Mój pierwszy chłopak zerwał ze mną, bo ojciec przystawił mu lufę do głowy, gdy zamiast lodów waniliowych kupił mi śmietankowe, za którymi zbytnio nie przepadam. - powiedziałam wystraszonemu chłopakowi. Głośno przełkną lemoniadę.
-Jak się w ogóle poznaliście, długo jesteście ze sobą?- mama dolała nam napoju patrząc na nas tym swoim matczynym spojrzeniem.
-Nie jesteśmy razem!- krzyknęliśmy jak na zawołanie. Mama zaczęła się śmiać.
-No dobrze, to wy tutaj sobie posiedźcie, a ja pójdę powiem Hannie, aby przygotowała swoje popisowe danie.- mama udała się w stronę domu.
-Przepraszam za ojca.
-Nie ma sprawy.
-Chodźmy się przejść.- pociągnęłam chłopaka w stronę jeziorka. Było pięknie. Słońce powoli chowało się za horyzontem przy tym oświetlało zruszoną taflę wody przez kaczki. Wiatr zaczął leciutko wiać, poruszał lekkimi liśćmi brzózek, które przyjemnie szeleściły. Od czasu do czasu ten spokój przerywał plusk wody, gdy jakaś ryba wyskakiwała z wody. Wszystko to tworzyło harmonię. Przeszył mnie lekki dreszcz. Poczułam, że Tom okrywa mnie swoją bluzą. Staliśmy tak w milczeniu nie patrząc na siebie. W pewnej chwili chłopak lekko uścisnął moją dłoń.
-Tom, tak będzie lepiej. - puściłam jego rękę.
-Wcale, że nie.- obrócił mnie w swoją stronę i namiętnie pocałował. Nie wiedziałam co mam robić. Przecież Tom to niczego sobie koleś, on jest wolny, ja w sumie też. Mimo to, coś mi mówiło, że to nie jest do końca ten, ten jeden jedyny, ale sama już nie wiedziałam. Marc też miał być tym jednym, a jednak...
Nagle wiatr zaczął gwałtownie wiać. Kaczki ukryły się w trzcinie. Nad naszymi głowami przeleciał helikopter. Maszyna wylądowała po drugiej stronie jeziora, a z niej wysiadł mój brat w towarzystwie 4 kolegów. Od razu podbiegli do nas.
-Claudia, co ty tu robisz?!- brat rzucił mi się na szyję.
-Jak tu urosłeś, Xav!- poczochrałam jego ułożony irokez.
-Weś cicho, no!- spojrzał na swoich kolegów, którzy zaczęli się śmiać.
-To jest Tom.- przedstawiłam bruneta, który kompletnie nie wiedział co się dzieje.
Xav z kolegami pobiegli do domu.
-Co to, kto, co?- Tom pogubił się w tym wszystkim.
-To mój młodszy brat, Xav, ma 15 lat. Właśnie wrócili z rozgrywek tenisa.
-W tenisa helikopterem?
-Nie wnikaj.- pociągnęłam chłopaka w stronę domu. Czułam już pieczonego kurczaka, morele, wiśnie i dobre wino. Miło spędziliśmy ten wieczór. Na początku musiałam przekonywać ojca, że nie jestem z Tom'em, w końcu tatko, nawet można, by rzec, że polubił bruneta. Późnym wieczorem wróciliśmy do Londynu.
W domu światło było jeszcze włączone. Weszliśmy i naszym oczom ukazał się następujący widok. Chłopaki siedzieli i grali w x-boxa. Dookoła porozwalane był pudelka po pizzy i butelki z colą.
Nawet nas nie zauważyli, gdy weszliśmy.
-Czy wy jesteście normalni!- Tom rzucił butelką w Siva.-Już do łóżek, jutro rano mamy audycję w radio, a wy co?! Do łóżek mówię!- Tom wcielił się w „ojca” domu. Wyłączył telewizor i wskazał wszystkim wejście na górę.
-Ale wszyscy?- zapytałam go, przewracając oczami. „Co ty robisz?!”- pomyślałam, najpierw mówię mu, że nic z tego nie będzie, a teraz … Chłopak spojrzał na mnie i lekko się uśmiechnął. Złapał mnie w pasie i przerzucił mnie przez swoje ramię jak worek z ziemniakami.
-Wszyscy- chłopak postawił mnie w moim pokoju.- Dosłownie wszyscy. - ściągnął ze mnie marynarkę i zaczął rozpinać guziczki od mojej koszuli. Nagle odwrócił mnie, pocałował w kark i wyszedł, rzucając tylko „Dobrej nocki”.
-Fuck!- krzyknęłam i rzuciłam koszulę na fotel. Wyciągnęłam z szafki jakąś nocną koszulkę, włożyłam bluzę i otworzyłam okno balkonowe. Oparłam się o balustradę i wychyliłam się nieco.
-Nie wypadnij tylko.- usłyszałam głos Max'a.
-Nie strasz!- wystraszyłam się jego obecności tutaj. Okazało się, że 3 sypialnie mają wspólny balkon. Chłopak siedział na leżaku z laptopem na kolanach. Nie odrywał wzorku od monitora. -Dobra, nie przeszkadzam- nie chciałam mu się narzucać zbędnym gadaniem.
-Nie no chodź, siadaj.- poklepał miejsce obok siebie.
-Widzę, że jesteś zajęty jakimiś ważnymi rzeczami. - miałam wielką ochotę dociąć mu- oglądanie pornoli wymaga skupienia.- przez mój niewyparzony język wyrwało mi się. Chłopak spojrzał na mnie, przejął inicjatywę docinek.
-Możesz się przyłączyć.- przesunął się, by zrobić mi jeszcze więcej miejsca.
-Wiesz, wolę to robić w samotności.- weszłam do pokoju i już miałam zamykać drzwi balkonu, gdy usłyszałam Max'a.
-No nie wiem, czy z tymi bandażami sobie poradzisz!
-Pieprz się!
-Z miłą chęcią.- sama nie wiedziałam czemu tak się zachowuję. Przecież to on wtedy na imprezie chciał mnie pocałować. Czułam jakąś wewnętrzną potrzebę kłótni właśnie z nim. Położyłam się spać. Sama nie wiem, kiedy zasnęłam. W nocy słyszałam najmniejszy szmer. Ktoś chodził po korytarzu, ktoś rozmawiał przez telefon, jeszcze ktoś brał prysznic. Noc tętniąca życiem. A ja? Ja tylko z zamkniętymi oczami usiłowałam odnaleźć się w tej sytuacji.

środa, 21 listopada 2012

4


Powoli otworzyłam oczy. Promienie słońca ogrzewały moją twarz. Czułam się taka wyspana, poczułam lekki ucisk na nadgarstkach, spojrzałam na nie. Obie ręce był zabandażowane prawie po same łokcie. Nie pamiętałam co dokładnie się stało, jak długo już jestem w szpitalu. W mojej głowie utkwiło tylko jedno zdanie „co on jej zrobił”. Nie wiem kto je wypowiedziałam, nie wiedziałam wielu rzeczy. W drzwiach sali ukazała mi się biała postać, obraz miałam rozmazany.
-Dzień dobry.- pielęgniarka pochyliła się nade mną i odłączyła kroplówkę.
-Jak długo … - głos stanął mi w gardle. Dopiero teraz zorientowałam się jak jestem słaba.
-Dwa dni. Budziła się pani wcześniej, ale może pani nic nie pamiętać. - kobieta uśmiechnęła się do mnie, ale w jej oczach widziałam litość. Patrzyła na mnie ze smutkiem, ale jednocześnie chciała mnie pocieszyć, że nie jest źle, zawsze mogło być gorzej. - Policja chciałaby z panią porozmawiać, a i gdyby mogłaby pani powiedzieć swoim kolegom żeby już nie okupywali automatu z kawą tylko pojechali do domu się przespać, bo jeszcze trochę to będziemy tutaj mieć pięć zawałów. - dopiero wtedy zobaczyłam, że jedna ze ścian jest przeszklona, a za szybą stała piątka chłopaków. Do sali weszło dwóch policjantów. Pytali się o wszystko, nie byłam im w stanie opisać dokładnie co się stało tamtego wieczora, tylko jakieś urywki, fragmenty. Aspirant powiedział, że Marc został już zatrzymany. Wspomniał też o świadkach, którzy już zeznali, z pewnością miał na myśli chłopaków. Gdy policjanci wyszli miałam chwilę, by móc to wszystko jakoś „ogarnąć”. Do tej pory wierzyłam w to, że ja jestem wszystkiemu winna, ale to nie była prawda. Wina leżała po dwóch stronach, po równo. Marc sam jeszcze mnie namawiał na firmę, sam pomagał mi w tym wszystkim, obiecywał, że mi pomoże i w studiach i w pracy, ale już wiem. Wszystko zaczęło się właśnie kilka miesięcy temu, gdy dostałam potężne zlecenie, musiałam wyjechać na drugi koniec kraju. Nie protestował, nie tęsknił, nie dzwonił, teraz wiem co robił. To był jego wybór. Ja za jego decyzje tylko poniosłam karę, ale teraz to jego kariera stoi pod znakiem zapytania. Po ojcu przejął firmę deweloperską, a teraz siedzi w areszcie... Myślę, że los jest sprawiedliwy. Już nigdy nie podniesie ręki na kobietę. Uśmiechnęłam się sama do siebie. „Teraz robię wszystko to, na co mam ochotę. Nikt mnie nie kontroluje, jestem wolna, sama, ale szczęśliwa.”- postanowiłam unieść głowę wysoko w stronę słońca i cieszyć się życiem. Do sali weszła banda przystojniaków.
-Panowie, ale nie wszyscy naraz. Spokojnie, może po dwóch, panowie.- pielęgniarka chciała, aby zbytnio mnie nie przemęczali.
-Niech wejdą- skinęłam głową do kobiety. Zrezygnowała, zniknęła za drzwiami.
-Jak się czujesz?- Jay usiadł na stołku tuż koło łóżka.
-Wyśmienicie! Mogę leżeć do woli, jeść dadzą – wskazałam na kroplówkę- czego chcieć więcej?- podniosłam ręce do góry, skrzywiłam się, bo poczułam ucisk bandaży, ale wciąż uśmiech nie schodził mi z ust. Spojrzałam na przestraszone i jednocześnie zmęczone miny chłopaków.
-Głowa do góry! Jak tylko stąd wyjdę idziemy na porcję dużych lodów. Mmm, tak z bitą śmietaną i ananasem- przymknęłam oczy i wyobrażałam sobie wielki puchar lodów. - idźcie do domu, wyśpijcie się. Pewnie niedługo mnie wypuszczą no, chłopaki uśmiechnijcie się!- szturchnęłam Jay'a w ramię. Wszyscy wysilili się na uśmiech.
-Claudia, Claudia, matko święta! - do sali wpadły dwie dziewczyny. Blondynka – Amy i brunetka -Katy. Przedarły się przez chłopaków i dopadły do mojego łóżka.
-Jak ja mogłam wtedy nie odebrać!- Katy w pośpiechu wyciągała z torby owoce, gazety i jakieś ciastka.
-Nic mi nie jest.- usiłowałam się nieco podnieść, bo zaczynałam się czuć nieswojo, gdy wszyscy stali, a ja leżałam. -To jest Amy, a to Katy- przedstawiłam chłopakom dziewczyny.
-Dobra, miło mi Was tam poznać, kiedyś się wymienimy numerami telefonów, no, jesteście tacy przystojni jak w telewizji, hmm no może ty Siva wydajesz się nieco wyższy.- Amy niemalże wyrzuciła ich z sali. Zaczęłam się śmiać. Tak, tego mi brakowało. - nie będę wnikała skąd ich znasz, ale skombinujesz mi numer do Tom'a hmm?- blondynka spojrzała na mnie pytająco.
-Nie piernicz, pomóżcie mi lepiej wstać, muszę się doprowadzić do ładu.- wyciągnęłam ręce w stronę dziewczyn. Jak malutkie dziecko, przy asekuracji doszłam do umywalki i lustra. Zobaczyłam posiniaczoną twarz i plaster na połowę czoła. Moje włosy były niepoukładane, cała twarz była nieco opuchnięta. Miałam ochotę zakryć się rękoma i rozpłakać jak dziecko. Powstrzymałam się, musiałam być silna.
Dziewczyny jeszcze długo siedziały ze mną. Rozmawiałyśmy o wszystkim i niczym. Nadrabiałyśmy ten stracony czas. Pożegnałyśmy się wieczorem, tuż przed obchodem. Po kolacji przyszło 4 lekarzy. Przeglądali wszystkie moje wyniki i co 5 minut pytali się jak się czuję. Oglądali moje nadgarstki i głowę. Miałam ochotę ich wyrzucić, bo zaczynało się to już robić trochę upierdliwe. W końcu doktor powiedział, że jutro zostanę wypisana. Niezmiernie się ucieszyłam. Zbliżała się 22, czytałam jakieś czasopismo, gdy do sali wszedł Nathan i Tom.
-Co wy tu robicie ? - zapytałam szeptem na widok chłopaków.
-Przekupiliśmy pielęgniarkę potężną bombonierką.- Nathan usiadł na łóżku, a nogi oparł o krzesło. Tom kręcił się na stołku po mojej drugiej stronie.
-Co teraz zrobisz?- Tom nie przestawał się bawić.
-Sprzedam mieszkanie, do czasu nim coś kupię nowego pomieszkam w hotelu, ale najpierw pojadę do rodziców. - powiedziałam jednym tchem. To właśnie zdanie rozpoczęło zupełnie nowy rozdział w moim życiu. Nathan spojrzał na mnie i uśmiechnął się.
-O co ci chodzi?- usiadłam po turecku i spoglądałam to na jednego, to na drugiego.
-Jak chcesz możesz u nas zamieszkać, to znaczy, dopóki czegoś nie znajdziesz.- Nath powiedział to tak cicho, jakby się bał, że pokrzyczę go za tą propozycję.
-To decyzja całej piątki ?- spojrzałam na Tom'a, on wydał mi się bardziej rozsądniejszy od Nath'a.
-Tak. Możesz z nami mieszkać ile chcesz. I tak kilka pokoi stoi zupełnie pustych. - zaczęli się tłumaczyć i jednocześnie przekonywać mnie, że zupełnie nie ma problemu, abym z nimi zamieszkała. Uświadomiłam sobie, że nareszcie mam kogoś kto się mną naprawdę interesuje. Oprócz piątki uroczych chłopców miałam jeszcze dwie przyjaciółki. Z chłopakami obgadaliśmy wszystkie szczegóły naszego wspólnego mieszkania. Następnego dnia mieliśmy z Tom'em pojechać do mojego mieszkania, bym zabrała swoje rzeczy, potem z walizkami mieliśmy pojechać do domu TW, a potem Tom miał zawieźć mnie do moich rodziców. Wszystko zaczynało się układać, jakoś, ale zawsze.

Już o 7 Tom był u mnie. Pomógł spakować mi rzeczy, bo moje nadgarstki jeszcze były unieruchomione. Dostaliśmy wypis i pojechaliśmy do mojego mieszkania. Od strażnika dostałam klucze, bo jak się okazało, po tym zdarzeniu spółdzielnia zmieniła zamki, bo nie wiedzieli komu mają zwrócić klucz. Gdy weszłam do salonu wszystko wróciło. Przypomniałam sobie wszystko to, co zdarzyło się tamtego wieczora.
-Chodź, poszukamy jakiś walizek.- Tom objął mnie w pasie i zaciągnął do pokoju, tak jakby chciał oderwać mnie od widoku tego bałaganu. Chyba zauważył, że to wszystko do mnie wróciło. Szybko się spakowałam i pojechaliśmy na dzielnicę, gdzie znajdował się dom zespołu.
-Wielka chata- powiedziałam stojąc przed potężnym domem.
-Mieszkamy tu już kawał czasu, a chyba jeszcze we wszystkich kątach nie byliśmy.- weszliśmy do środka. Wejście było połączone z wielkim salonem. Po środku stały dwie kanapy i dwa fotele. Obok był duży telewizor plazmowy i półki z grami na x-boxa i filmy. Po prawej stronie było wejście do kuchni i jadalni, a na lewo znajdowały się ogromne schody. Z kuchni nagle wypadł Max oplątany rurą od odkurzacza i szczotką w ręce.
-Atlantyda się znalazła!- krzyknął na cały dom, a z kieszeni wystawał mu sportowy but.- mój bucik, mój kochany bucik!- zaczął podskakiwać jak 4-letnia dziewczynka.
-But?- spojrzałam na Tom'a, który skierował się w stronę schodów.
-Ze 3 tygodnie temu była akcja szukania buta. - Tom popatrzył na Max'a i puknął się w czoło.
-Wiesz gdzie był? W zmywarce! W zmywarce, czaisz to?!- mulat podszedł do mnie i powiedział na ucho – miło, że tu jesteś.
Spojrzałam na niego, nie wiedząc o co chodzi. Chłopak zniknął w małym pomieszczeniu, gdzie zapewne trzymali sprzęty gospodarstwa domowego.
Mój pokój był dosyć przytulnym miejscem. Zaraz na wprost wejścia było duże łóżko, po jego lewej stronie stała mała komoda i fotel. Po prawej stronie było biurko i krzesło oraz zabudowana szafa wnękowa. Tuż obok niej były drzwi prowadzące do łazienki. Szybko rozpakowałam swoje rzeczy. Za godzinę mieliśmy wyjeżdżać do moich rodziców. Bałam się reakcji rodziców na to wszystko, ale wiedziałam, że zawsze mogę na nich liczyć.

Droga szybko nam minęła. Zatrzymaliśmy się przed wielką bramą ozdobioną złotymi liśćmi paproci.
-Dzień dobry.- nasz strażnik zajrzał przez otwarte okno do samochodu.- O, witaj Claudia, dawno cię u nas nie było. - otworzył nam bramę i alejką dojechaliśmy do domu.
-O kurcze, ładnie tu masz.- Tom wysiadł z samochodu i zaczerpnął świeżego powietrza.
-Z tyłu jest jeziorko i mały las, później cię tam zabiorę. - poklepałam go po ramieniu i skierowaliśmy się do drzwi. Nacisnęłam dzwonek. W drzwiach ukazała się moja mama. Gdy mnie zobaczyła promieniała, ale po chwili struchlała widząc bandaże na dłoniach i na czole. Zobaczyła też Tom'a, który czaił się za mną.
-George, Claudia przyjechała … z chłopakiem!- mama krzyknęła tak, że kryształki przy żyrandolu się poruszyły. Na schodach zobaczyłam ojca, jego mina nie wróżyła niczego dobrego...

wtorek, 20 listopada 2012

3


Nadszedł ten dzień. Tak, premiera. Czerwony dywan, paparazzi, dziennikarze, kamery. Najpierw nieco oficjalnie, a potem after party.
Czarna, wysoka limuzyna podjechała pod klub. Chłopaki wysiedli i od razu zostali oblężeni przez fanki. Stałam zaraz przy wejściu i z uśmiechem przyglądałam się tej scenerii. Wyglądało to trochę zabawnie. Jakby małe dzieci proszące o coś rodziców „mamo kup no, no proszę, proszę!”. Po chwili zespół skierował się w moją stronę. Przyglądali mi się bardzo uważnie. To było spowodowane chyba koktajlową sukienką i szpilkami. Patrzyli się na mnie jak na łakomy kąsek.
Weszliśmy do środka. Ponad 300 gości, a wśród nich menadżer, który na mój widok zaczął mnie ściskać i dziękować. Chłopaki na początku wykonali swój najnowszy przebój. Szczerze powiedziawszy to nawet nie było w stylu „śmieciowego grania”, a zdecydowanie coś na wyższym poziomie.
-Bardzo dziękujemy wszystkim za przybycie. Świetnie, że możemy świętować takie wydarzenie w tak zacnym gronie, ale to wszystko za sprawą pewnej osoby.- Siva lekko zdyszany ze sceny szukał w tłumie mojej osoby. Nagle wszystkie światła zostały skierowane na mnie.- Proszę o wielkie brawa dla Claudii, która zorganizowała to dzisiejsze spotkanie. Claudia, dziękujemy!- po sali rozległy się gromkie brawa. Stałam lekko zawstydzona, gdy ludzie zaczęli mi gratulować. Wtedy rozpoczęła się już zabawa bez dziennikarzy i paparazzi. Każdy z chłopaków zarezerwował jeden taniec ze mną. Nogi mało mi nie odpadły, tym bardziej, że nie jestem przyzwyczajona do tańczenia w 14 cm szpilkach. Przy kawałku w stylu chach'y z Tom'em zdjęłam buty. Ostatni w kolejce do tańca był Max. Akurat stanęliśmy naprzeciw z nastawieniem, że będziemy wywijać do jakiegoś szybkiego kawałka. Pech chciał, że puścili „wolnego”. Nie było jak się z tego wymigać. Więc objęłam ramionami szyję Max'a i zaczęliśmy bujać się w rytm muzyki. Oparłam głowę o jego ramię. Poczułam spokój i ukojenie. Czułam jak jego silne ręce delikatnie trzymają mnie w talii.
-Skąd taki smutek w twych oczach?- Max wyszeptał mi do ucha. Ocknęłam się jak ze snu. Poprawiłam grzywkę i spojrzałam na chłopaka.
-No przecież widzę, wszyscy to widzimy.- nigdy nie podejrzewałabym, że ktoś może zauważyć mój zły nastrój. Zawsze udawało mi się to ukryć.
-To nic takiego. - przymknęłam lekko oczy, by nie zauważył napływających łzów do mych oczu.
-Jak będziesz chciała, to zawsze możesz do mnie zadzwonić.- chłopak przysunął swój policzek do mojego.
-Max, dziękuje ci, ale nie mogę. - odwróciłam się i udałam się w stronę wyjścia. W ręce trzymałam buty. Czekałam na taksówkę. Łzy spływały mi po policzku. Zaczęłam tak panicznie się bać tego, że mogę stracić Marc'a na zawsze. Serce tak szybko mi biło. Miałam wielką ochotę położyć się spać, bo następnego dnia mieliśmy sfinalizować umowę z The Wanted, ale wiedziałam, że muszę ratować swój związek. Pojechałam do domu, by znaleźć adres najlepszego kumpla Marc'a, u którego z pewnością się zatrzymał. To było nasze wspólne mieszkanie, więc trudno było, by któreś z nas wyrzucało drugie. O dziwo w mieszkaniu zastałam chłopaka.
-To tak się spędza samotne wieczory.- Marc przeglądał dokumenty w segregatorze.
-Byłam w pracy.- ze zrezygnowaniem odłożyłam torebkę na barek.
-W pracy, no tak, gdzie ty indziej mogłabyś być? Przecież ty nie masz niczego innego niż praca.
-Jak to nie mam? A ty, a my do cholery?!
-Nas już skarbie nie ma.- chłopak podszedł do mnie i pogłaskał mnie po policzku przy tym ironicznie się uśmiechając.
-Chcesz mi coś powiedzieć?- stałam wystraszona, przerażona, nie wiedziałam czego się mam spodziewać.
-Ja? Gdybyś tylko miała troszkę więcej czasu dla mnie to ciekawe czy byś się zorientowała.- Marc wciąż patrzył na mnie z tym głupim uśmieszkiem.
-Zdradziłeś mnie?- wyszeptałam. Nogi ugięły się pode mną. Byłam jak małe, bezbronne dziecko.
-Od 3 miesięcy jestem z inną kobietą. Nigdy byś nie zauważyła, bo zawsze była twoja praca. Gdy tylko wspomniałem o dziecku ty zaraz broniłaś się karierą. Chciałem ślub, nie bo twoja praca. Teraz już mnie to nie obchodzi.
-Od miesięcy sypiasz ze mną... a masz inną kobietę...- nie mogłam pozbierać myśli. Myślałam, że to jakaś cholerna łamigłówka, żart.
-Byłaś tylko moją s.ką. Nikim więcej. -wybuchłam płaczem, nie mogłam się powstrzymać. Byłam winna temu wszystkiemu. 3 lata zaprzepaściłam na własne życzenie.
-Nie weźmiesz mnie teraz na litość. Nawet nie próbuj.- nie mogłam opanować łez. Cała się trzęsłam, wiedziałam, że jestem na straconej pozycji.
-Zamknij się! Mieszkanie jest twoje, wezmę tylko połowę kasy z konta, na dniach przyjdzie papier, że nie jestem już pełnomocnikiem twojego konta. - wciąż nie wierzyłam.
-Zamknij się! Zamknij! - chłopak rozbił pięścią szklaną mozaikę, która rozsypała się na cały salon i kuchnię, przewrócił potężny wazon jednocześnie rozbijając stolik i telewizor. Spojrzał na mnie i rzucił się w moim kierunku. Przycisnął mnie do ściany.
-Kochałem cię, chciałem z tobą spędzić całe życie, chciałem kłaść się i budzić się przy tobie. Nie widziałem świata poza tobą. Ale ty robiłaś co chciałaś. - mówił ściskając coraz mocniej moje nadgarstki. Po chwili zakręciło mi się w głowie, poczułam ból na prawym policzku, potem na lewym. Osunęłam się na podłogę. On zabrał wcześniej spakowane walizki i jak gdyby nigdy nic wyszedł. Leżałam na podłodze. Czułam jak po twarzy płynie mi strużka krwi, po rozgrzanych policzkach spływały łzy, które łagodziły ten ból. Uświadomiłam sobie, że nie mam do kogo zadzwonić, by prosić o pomoc. Wykręciłam numer do Amy, przyjaciółki ze studiów, nie odbierała, Katy, koleżanka z pierwszej pracy również nie podnosiła słuchawki. Leżałam na zimnej podłodze pełnej odłamków szkła myśląc, że tak właśnie skończę swój pobyt po tej stronie świata. Nie miałam siły wstać, ani poruszyć się, dłonie wciąż były sine. Brakowało mi tchu. Zamknęłam oczy, tak było o wiele lepiej. Pomyślałam, że może gdy na chwilę zasnę nabiorę sił, by choć opatrzyć ranę. Nie chciałam dzwonić po pogotowie, zaraz zatrzymaliby Marc'a, ale on miał rację, to moja wina. To przeze mnie nasz związek się rozpadł. Usłyszałam pukanie do drzwi. Ktoś znów zapukał. „Idź sobie”- modliłam się w duchu, aby to nie był Marc, ale nie, on by wszedł bez pukania. Nagle drzwi się otworzyły i rozległy się rozmowy i śmiech.
-Ciicho, to ma być niespodzianka.- szepty dobiegały z klatki schodowej-dobra, wchodzimy, otwarte- do mieszkania ktoś wszedł.
-Tak sobie pomyśleliśmy, że nie damy ci uciec i oblejemy tutaj tą nową płytę!- usłyszałam krzyk Nathan'a. Jako pierwszy wszedł do salonu. Stanął jak wryty. Nagle reszta wpadła na niego. Znieruchomieli na widok bałaganu.
-Claudia!- Max rzucił się w moją stronę.- Dzwońcie po karetkę! Claudia, słyszysz mnie?- mulat lekko potrząsnął mną. Tylko trochę otworzyłam oczy. Chciałam się do niego uśmiechnąć, żeby wiedział, że nie jest tak źle, jak to wygląda. -Przynieście jakiś koc.-Max zaniósł mnie na kanapę.
-Spójrz na jej ręce- Siva pokazał na moje sine dłonie.
-Boże, co on jej zrobił.- Jay rozglądał się po pomieszczeniu. Po 10 minutach przyjechało pogotowie, została wezwana też policja.
Z tamtej nocy pamiętam tylko błogi sen w szpitalnym łóżku, które było o wiele wygodniejsze od terakoty w kuchni. Tak, sen ze świadomością, że następnego dnia nie zadzwoni budzik i nie trzeba jechać do pracy przyniósł mi największe ukojenie od niepamiętnych czasów.  

_________________________________________________________________________________
Zaczynam się rozkręcać. 
Jeżeli będzie min. 3 komentarze to dodam jeszcze dzisiaj kolejny rozdział, mały szantaż, ale wasze opinie są dla mnie najcenniejsze.
Krytyka mile widziana ;-) 

niedziela, 18 listopada 2012

2


Z tabletem w ręku niemalże biegłam do centrum handlowego, gdzie miałam spotkać chłopaków z zespołu. Ciągle odbierałam telefony z firmy, bo w ciąż pojawiały się nowe problemy z organizacją premiery. Tuż przed wejściem zobaczyłam piątkę mężczyzn, którzy rozdawali autografy, jak można się było domyśleć, swoim fankom.
-No dobra, koniec tego zbiegowiska!-krzyknęłam na rozwrzeszczane dziewczyny, które chciały jeszcze „jedno” zdjęcie. Chłopcy spojrzeli na mnie z niedowierzaniem, że nie jestem dla nich milutka jak wszyscy. Fanki w mgnieniu oka rozeszły się patrząc na mnie jak na najgorszego człowieka pod słońcem. -Bez niepotrzebnego owijania, idziemy szukać Wam jakiś strojów na sobotnią imprezę. Jesteśmy już spóźnieni do Jacobs'a, więc nogi za pas i idziemy!- wysunęłam się na prowadzenie tej „wycieczki”.
-Co to za laska, matko jedyna.- słyszałam szepty chłopaków. Byłam wściekła, bo jeden z najlepszych projektantów specjalnie dla mnie odwołał kilka swoich spotkań, by móc okiełznać tą piątkę, a my się na dodatek spóźniamy! Wreszcie weszliśmy do butiku. Jacobs już siedział przy stoliku pijąc małą latte.
-Przepraszam za spóźnienie. Wybacz, ale taki szalony dzisiaj mam dzień.- przywitałam się z brunetem całusem w policzek.
-To nasi modele?- mężczyzna spojrzał na zdezorientowanych chłopaków znad swoich dużych, czarnych okularów.
-Musisz ich jakoś ubrać na premierę nowej płyty.- upadłam na fotel i zatopiłam się w miękkim materiale, którym był obszyty.
-Zapraszam panowie do przymierzalni.- przez 4 godziny stroili się w jakieś ciuszki, od kolorów i wzorów mieniło mi się w oczach. Nie mogliśmy się na nic zdecydować. Garnitury były fajne, ale podobały nam się zwykłe jeansy, niczego sobie były marynarki, ale świetnie wyglądały turkusowe koszule. W końcu stanęło na srebrnych garniturach, białych koszulach i butach typu sportowego. Jeszcze kilka małych detali i chłopcy wyglądali jak z okładki.
-No dobra, teraz jestem wam winna małe przeprosiny – gdy wyszliśmy ze sklepu stanęłam przed chłopakami. Oni otworzyli oczy szeroko ze zdumienia.
-Przeprosiny?- jeden z nich, nawet nie wiedziałam kto, jak ma na imię, zapytał.
-Ten pośpiech, ale to nie moja wina. Londyn to miasto korków i tutaj doba nie ma na pewno 24 godzin!- uśmiechnęłam się.
-To może zacznijmy od nowa- wysoki, wysportowany chłopak wyciągnął do mnie rękę- Max. A to Nathan, Siva, Jay i Tom.
-Claudia, chodźcie, zjedzmy coś dobrego- udaliśmy się do chińskiej restauracji na parterze galerii.
Śmialiśmy się i gadaliśmy bez opamiętania. Wyglądało to, jakbyśmy byli paczką znajomych ze szkoły. Nagle w restauracji pojawił się Marc.
-Cześć- chłopak położył swoją dłoń na moim ramieniu.
-O hej! Co ty tu robisz?- wstałam i pocałowałam go.- To jest mój chłopak, Marc, Marc to The Wanted.- wszyscy zaczęliśmy się śmiać.
-Widzę, że chyba muszę być zazdrosny, ty jedna w takim towarzystwie.- chłopak objął mnie w pasie, jakby chciał pokazać, że jestem jego, a oni mogą wyłącznie na mnie popatrzeć.
-Daj spokój.- uderzyłam go po ramieniu.- Przysiądziesz się?
-Mam tu zaraz spotkanie z inwestorem, zobaczymy się w domu.-Marc udał się do drugiej części sali.
-Długo się znacie?- chłopaki zaraz zaczęli wypytywać.
-Od 3 lat jesteśmy ze sobą. Nie ważne, jutro spotykamy się u mnie w firmie i pojedziemy oglądać lokale, ok'ej? Pasuje wam o 8.30?- wstałam i zaczęłam zbierać swoje rzeczy.
-O 8.30?! -Tom zerwał się na równe nogi- to przecież będziemy musieli pójść spać o 22, żeby wstać o 6, żeby jeszcze zjeść śniadanie to o 5.40 i jeszcze... może o 9.30?- brunet patrzył na swoich kolegów, ale oni wiedzieli, że ze mną tak łatwo nie będzie.
-O 9 chcę was widzieć!- krzyknęłam wychodząc z restauracji. Pojechałam do domu. Byłam tak zmęczona, że zasnęłam w ubraniu na kanapie.
Obudziłam się o 6 w łóżku. Miałam na sobie tylko bieliznę i wczorajszą koszulkę. Obok mnie spał Marc. Po cichu wstałam i poszłam wziąć prysznic. Właśnie kończyłam układać włosy, gdy do łazienki wparował Marc.
-Czy ty wiesz, która jest godzina?!- chłopak był bardzo zdenerwowany.
-Godzina 6 minut 45 i 34 sekundy o 35 sekund- spojrzałam najpierw na zegarek, potem na niego.
-Dziewczyno, przystopuj! Ciągle gdzieś biegniesz, mijamy się w drzwiach, a to w jakiś knajpach spotykamy się na 3 minuty! Tak nie da się żyć! Kiedy my zjedliśmy wspólnie kolację?
-O co ci chodzi? Przecież u nas było tak zawsze. Ty, wielki pan deweloper latasz na te swoje budowy, a ja biegam za swoją firmą. Nic na to nie poradzę. - wymachiwałam mu szczotką przed nosem. Nie rozumiałam jego uniesienia. U nas zawsze było tak, że spotykaliśmy się tylko w nocy, w łóżku. Czasami zdarzyły się nam wspólne popołudnia. Nigdy to mu nie przeszkadzało, nigdy.
-Po prostu powiedz, że nie chcesz ze mną być, no powiedz to!- wściekłam się. Przez przypadek strąciłam okrągłe lustereczko z komody. Rozbiło się na tysiące małych kawałeczków. W pośpiechu zabrałam torbę i kluczki od auta, i z trzaskiem drzwi opuściłam mieszkanie.

-Witam Państwa, Claudia czeka już na Was- Natsha wskazała duże drzwi do mojego gabinetu boysbend'owi.
-Jak ty się tutaj urządziłaś!- Jay rozglądał się po pokoju. Faktycznie, moje biuro było wyjątkowe. Dwie potężne ściany były przeszklone, a za nimi rozpościerał się widok na centrum Londynu. Tuż przy oknie stało duże biurko, wzdłuż jednej ze ścian poustawiane były szafki, a po drugiej stronie stała kanapa, dwa fotele, stolik i mały barek.
Przez cały ten dzień obejrzeliśmy chyba około 10 sal. W końcu zdecydowaliśmy, że impreza odbędzie się w klubie P3. Kosztowało mnie to długiego przekonywania właściciela, aby odwołał jakąś inną potańcówkę tego dnia. Na całe moje szczęście udało się go przekabacić na właściwą stronę. Rozstałam się z chłopakami późnym popołudniem. Wiedziałam już, że ta impreza się odbędzie. Brakowało nam tylko kilku małych szczegółów.
W domu byłam na 20. Cały dzień nie miałam czasu nawet pomyśleć o porannej kłótni z Marc'iem. Nie chciałam dalszej konfrontacji, więc postanowiłam, że od razu udam się do łóżka. Tak jak przewidywałam, Marc był już w domu. Siedział przed laptopem ze stertą papierów. Nawet na mnie nie spojrzał, gdy weszłam do domu. Rzuciłam mu tylko krótkie „cześć” i zniknęłam za drzwiami sypialni. Właśnie przebierałam się w piżamę, gdy ten wparował do pokoju.
-Tylko tyle masz mi do powiedzenia?
-Marc daj spokój. Padam na twarz, jutro mam jeszcze tyle załatwień.
-Ty masz zawsze ważniejsze sprawy ode mnie, od nas!
-Nie mów tak. Widzisz dostałam zlecenie na premierę tego zespołu co widziałeś ich w restauracji, jeszcze jedna młoda para chce za wszelką cenę żebym zajęła się ich ślubem.- bez żadnych emocji mówiłam, chciałam pokazać chłopakowi, że to nie jest najlepszy moment na kłótnię.
-A co z naszym ślubem?! Co z nami?! Kiedy wreszcie przyjmiesz zlecenie na nasze życie?! - chłopak zabrał kluczyki od auta i zatrzaskując drzwi wyszedł z domu. Nie miałam siły ani żeby płakać, ani za nim biec. Nie tym razem.

Premiera zbliżała się wielki krokami, wszystko było już dopięte na ostatni guzik. Wszyscy nie mogli doczekać się soboty i potańcówki. Marc nie wrócił do domu od tamtej kłótni, wiem, że był w mieszkaniu, gdy ja byłam w pracy. Nie wracał na noc. Pierwszy raz od 3 lat musiałam spać sama. Nie, nie spałam, płakałam. Tylko i wyłącznie przez egoizm. Przez te dni zatracałam się w pracy, uciekałam myślami do tego czy krewetki będą świeże, czy chłopaki nie zapomną o krawatach. To dawało mi chwilową ulgę, wolałam siedzieć z nimi i uśmiechać się, niż zamartwiać się nad własnym życiem.  

sobota, 17 listopada 2012

1


Kolejny dzień w tym mieście, kolejny dzień wyzwań i zmagania się z przeciwnościami losu. Każdy nowy poranek to zapowiedź zupełnie czegoś odmiennego, żaden dzień nie jest podobny do poprzedniego. Z nastawieniem na dalsze zmaganie się z samym sobą stałam w kilometrowym korku, w samym centrum miasta. Dosłownie jedna przecznica dzieliła mnie od wejścia do firmy.
W końcu zostawiłam samochód na pierwszym lepszym miejscu parkingowym i ruszyłam w stronę wieżowca. Po kilku minutach znalazłam się na 21 piętrze, gdzie na szklanych drzwiach widniał napis „Organizacja imprez prywatnych i masowych Claudia Sorth”. Moja największa duma! Tak, jestem organizatorką wszelakich imprez. To moje licealne marzenie, które postanowiłam spełnić. Gdy tylko ukończyłam 18 lat starałam się o staż w jednej z podobnych firm. Płacili mi tyle, co za roznoszenie ulotek, ale i tak czułam satysfakcję z tego, że mogę przyglądać się całemu mechanizmowi pracy i zdobywać doświadczenie. Po roku dostałam awans na asystentkę, a po pół roku zostałam konsultantką. Teraz, gdy mam 21 lat mam już swoją firmę, która zaczyna podbijać rynek i na dodatek, w międzyczasie studiuję reklamę.
-Claudia, masz gościa, ten pan nie był z Tobą umówiony, ale strasznie nalega na spotkanie.-sekretarka, Natasha w pośpiechu tłumaczyła obecność jakiegoś mężczyzny w moim biurze.
-Umów go do wolnego konsultanta- powiedziałam otwierając drzwi pokoju. Moim oczom ukazał się około 30-letni pan w stylu old-school ze skórzaną torbą przez ramię.
-Dzień dobry. Ja wiem, że bez uprzedzenia, że to wbrew jakimkolwiek normom etycznym, ale tylko Pani może nas uratować!- mężczyzna ze złożonymi rękami jak do modlitwy tłumaczył swoje zachowanie, a ja nic nie rozumiałam. W jego oczach widziałam panikę. Skinęłam na Natash'ę, aby nas zostawiła.
-W takim razie, skoro już Pan tu jest, niech mi Pan łaskawie wyjaśni: w czym mogę pomóc?!- tak, to zaczynała być bardzo irytująca sytuacja.
-Jestem menadżerem zespołu, za tydzień mamy premierę kolejnego krążka, mieliśmy zarezerwowany club, catering, ale okazało się, że sanepid zamknął lokal. Zostaliśmy bez dachu nad głową. Nikt nie chce podjąć się organizacji imprezy w tydzień! Tylko Pani może nam pomóc!- na czole mężczyzny pojawiły się krople potu, jego dłonie się trzęsły. Widziałam w nim profesjonalistę, który... zatacza się, jest pewny tego, że jego dni w show-biznesie są już policzone.
-Tydzień, nie ma sali, nie ma jedzenia, nie ma gości, nie ma... niczego nie ma. - mówiłam sama do siebie przeglądając grafik na następny tydzień-tydzień, 7 dni. To jest właśnie zadanie dla mnie!- wyprostowałam się i powiedziałam z satysfakcją w głosie. Widziałam jak mężczyzna promienieje. Ja jednak wiedziałam, że to „Mission Impossible”, no, ale cóż. Nie ma ryzyka, nie ma zabawy.
-W takim razie ma Pan jakąś koncepcję całego tego przedsięwzięcia?
-Chłopaki mają być w jakiś oryginalnych ubraniach, ma być dużo jedzenia i dobrego alkoholu, muzyka tylko ta z najwyższej półki, niespotykane zaproszenia, czerwony dywan, szum medialny. Listę gości wyślę na mail'a w ciągu 2 godzin.
-To ilu osobowy jest ten zespół?
-No jak to?! The Wanted! The Wanted proszę Panią! Pięciu słodkich przystojniaczków, za którymi szaleje ¾ nastolatek na świecie.- facet zaczął piszczeć jak 13-latka na koncercie. Przypomniałam sobie kilka teledysków, które widziałam przed kilkoma dniami w telewizji. Teraz już wiedziałam
z kim mam do czynienia. Twardy orzech do zgryzienia, nie ma co. Z menadżerem ustaliłam wszystkie szczegóły, cała reszta była w rękach chłopaków, a ja musiałam znaleźć jakiś lokal. Zaangażowałam pół firmy w poszukiwanie jakiegoś przyzwoitego miejsca. Na 13 umówiłam się z chłopakami z zespołu w galerii handlowej, gdzie mieliśmy kupić jakieś odpowiednie stroje na ten wieczór. Zapowiadał się kolejny dzień pełen wrażeń, ale właśnie za to kocham tą robotę, nigdy nie wiesz co stoi ci za plecami!