Witam Was na moim blogu
- niegdyś - story-the-wanted.blogspot.com !
W archiwum znajdziecie opowiadanie o The Wanted (rozdziały 1-59).
Zapraszam do czytania i komentowania!
Claudia Xyz

poniedziałek, 14 października 2013

54

Szybko wyswobodziłam się z uścisku. Miałam ochotę zacząć krzyczeć, jednak po chwili rozpoznałam dobrze znaną mi osobę.
-Marc... -szepnęłam na widok chłopaka. -Co ty tu... -zaczęłam, miałam ochotę go ominąć i udać się z powrotem do domu, jednak jakaś nieznana mi siła mówiła mi, żebym została. Stałam teraz przed facetem, który nie tak dawno był moją wielką miłością. Chyba na zawsze pozostanie kimś ważnym w moim życiu, to na pewno. Tyle lat, które razem przeżyliśmy, bez względu na to jak to zakończyliśmy, były piękne i wspaniałe. Tylko czy wciąż stoi przede mną mężczyzna o takim charakterze, o takim poczuciu humoru, który urzekł mnie jakiś czas temu? Raczej nie, zmienił się w chwili, kiedy bił mnie, mimo tego że leżałam zakrwawiona na podłodze. Zmieniał się z każdą rzeczą, którą rzucał o podłogę w naszym wspólnym gniazdku. Czy kiedykolwiek powróci mój Marc? Może właśnie taki teraz stoi przed mną, a może taki sam, jak w dniu naszej kłótni? Czemu mi tak zależy, żeby się tego dowiedzieć?
-Kilka dni temu wyszedłem z aresztu. Wynająłem mieszkanie kilka ulic dalej. -spojrzałam na niego przestraszonym wzrokiem.
-Spokojnie. Za kilka miesięcy lecę do Nowego Jorku, na zawsze. - uśmiechnął się.
-To... fajnie... -wbiłam wzrok w zaśnieżony chodnik.
-Dużo o tobie myślałem, o nas...
-O nas? -spojrzałam na niego. Jego oczy były inne. On był inny. Dziwnie spokojny, wyciszony.
-Ja chciałbym żebyś wiedziała, że ja... ja wtedy nie chciałem. Przepraszam. Błagam cię, wybacz mi. Ja wiem, że popełniłem wielki błąd, ja to wszystko wiem. Nawet nie wiesz jak bardzo tego żałuję. Już nigdy nie spotkam takiej dziewczyny jak ty, już nigdy nie będę kochał tak, jak kochałem ciebie. Tylko przez swoją własną głupotę zmarnowałem szansę na bycie z tobą.
-Po co mi to mówisz?
-Chcę żebyś wiedziała, że... przepraszam. Ja chciałbym...
-To jest nie ważne czego ty chcesz! Nic cię nie usprawiedliwi, nic! Kopałeś mnie nawet wtedy, gdy już leżałam , nawet wtedy, gdy polała się krew! Nic i nikt nie jest w stanie cię wybronić! Chciałabym żebyś poczuł się tak, jak ja wtedy! Tak, życzę ci wszystkiego... najgorszego! -ominęłam go i szybkim krokiem skierowałam się w stronę domu. Nie gonił mnie, nie krzyczał za mną, nie dorwał mnie i nie pobił do nieprzytomności. Zlitował się nade mną. Dał mi po prostu odejść. Próbowałam się opanować, uspokoić, ale na nic się to zdało. Rzuciłam reklamówkę na kuchenny blat i pobiegłam do pokoju. Max właśnie wkładał koszulkę gdy wpadłam do pokoju. Rzuciłam się mu na szyję i zaczęłam płakać. Moje serce rozdzierał wielki ból, niewiarygodny ból, nie mogłam złapać oddechu, zaczęłam się dusić, a miałam jeszcze większą ochotę płakać.
-Ciii... -Max trzymał mnie mocno. Po kilkunastu minutach byłam wstanie normalnie oddychać. -Co się stało? -Max usadowił mnie na łóżku.
-Marc... -wyszlochałam. -On prosił mnie żebym mu wybaczyła, ale ja... ja nie umiem. -łzy same spływały mi po policzkach.
-Nie masz takiego obowiązku. Nie musisz mu wybaczać. -Max przytulił mnie do siebie.

Do samego południa męczyłam się nad magisterką. Sharl i Amy siedziały w pokojach i również zakuwały do ostatnich egzaminów, a Natalia męczyła się na uczelni od samego rana. Tom i Jay pojechali do studia, a Nathan, Siv'a i Max obijali się w domu.
-Zamawiamy coś? -Max usiadł za mną na łóżku i zaczął przeglądać ulotkę z restauracji.
-No, czemu nie. -mruknęłam pomiędzy jedną książką a drugą.
-To może spaghetti z krewetkami ?
-Yhy... -gryzłam ołówek.
-I do tego świeża bazylia?
-Yhy... -nawet smaczny był ten ołówek.
-To może jeszcze kufel piwa i schlejemy się do nieprzytomności ? -Max oparł głowę o moje ramię.
-Co, coś mówiłeś ?- spojrzałam na niego i przetarłam oczy.
-Nie ważne. Spaghetti ?
-Tak, tak. -wróciłam do swoich zajęć. Tego dnia w domu było wyjątkowo cicho. Każdy zamknięty w swojej fortecy siedział zajęty swoimi sprawami. Tylko dźwięk dzwonka wyrwał wszystkich z pokoi i zwabił na dół.
-Obiad! -Max wrzasnął na cały dom. Chwila odpoczynku wszystkim dobrze zrobiła. Siedzieliśmy przy stole i zajadaliśmy pyszny makaron. Naszą rodzinną sielankę przerwał kolejny dzwonek do drzwi.
-Pewnie chłopaki kluczy zapomnieli. - Siv'a poszedł otworzyć. Po chwili wrócił z wielkim koszem wypełnionym po brzegi czerwonych róż.
-To dla mnie? Skarbie nie musiałeś! -Amy ucałowała swojego męża, który stał nieco zdziwiony.
-No właśnie, nie dla ciebie. -Siva postawił przede mną ten wielki bukiet.
-Dla mnie?! -spojrzałam zdziwiona na chłopaka. W środku znalazłam malutką karteczkę. -”Będę robił wszystko, żebyś mi wybaczyła” - przeczytałam na głos.
-No może jeszcze ku.wa do mnie wróciła?! -Max zerwał się, zabrał kwiaty, wyszedł z domu i z impetem wrzucił je do kosza. Stał tam przez chwilę oparty o śmietnik. Włożyłam kurtkę i podeszłam do niego.
-Nie warto. -wzięłam go za rękę. -Chodź bo się przeziębisz. -pociągnęłam go w stronę domu.
-Co, trudno jest taką szma.ę utrzymać przy sobie, co?! -nie wiadomo skąd pojawił się Marc. Stał przed naszym domem i z głupim uśmieszkiem przyglądał się nam.
-Nie wytrzymam. -Max zacisnął pięści.
-Ona taka jest, pierwszy lepszy i hyc do łóżka! Zobaczysz, że do mnie wróci!
-Zabiję gnoja. -Max rzucił się na Marc'a. Zaczęli okładać się pięściami. Siva i Nath'an próbowali ich jakoś rozdzielić, jednak nie dawali sobie rady z dwoma napakowanymi chłopakami.
-Dzwoń po policję !-krzyknęłam do Amy. Po kilku minutach przyjechała policja. Zabrała ich do radiowozu i odjechali. Ja i Siva pojechaliśmy za nimi. Na komisariacie siedzieliśmy dobrą godzinę za nim wypuścili Max'a. Był zmęczony i cały posiniaczony.
-Pan Marc wróci do aresztu, złamał zakaz zbliżania się do Pani. -funkcjonariusz poinformował mnie.
-Chodźmy do domu. -Max wziął mnie za rękę i pojechaliśmy. Do końca dnia nikt nie był w nastroju do żartów i wygłupów. Siedzieliśmy w salonie, w ciszy i skupieniu. Każdy spoglądał na siebie i nic nie mówił. To była beznadziejna sytuacja, powróciły wspomnienia i ból towarzyszący tamtym czasom. Zamykając oczy, przypominałam sobie nasze wspólne podróże, wieczory przed telewizorami. Uśmiech sam malował się na twarzy, jednak ostatnie miesiące naszego związku były zbyt bolesne, by móc z roześmianą twarzą wspominać nasze życie. Długo zastanawiałam się, co by zrobił, gdybym powiedziała, że mu wybaczam. Może lepiej nie wiedzieć?


Dni mijały, a my pogrążeni byliśmy albo w planowaniu wesela, albo Max z chłopakami jeździli na wywiady, koncerty, a ja skrzętnie pisałam pracę magisterską. Znów powróciliśmy do normalności. Dom pełen ludzi. Od nowa zaczęły się dziwne sytuacje i zdarzenia, jak na przykład pranie ubrań w zmywarce czy suszenie ubrań na wiatraku przy żyrandolu. Nasze, rodzinne, normalne życie.
_______________________________________
Bardzo nie ładnie, oglądalność spora, a komentarzy tyle co kot na płakał, nie ładnie. 
Pisałam wcześniej, że już niebawem koniec, jednak powoli, powili mnożą się mi te rozdziały, jeszcze trochę Was pomęczę moimi tekstami ;)
Co u Was Robaczki ?

6 komentarzy:

  1. mecz mecz mecz, jakos nam to nie przeszkadza ^^
    zajebiste to jest :) pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. Pisz pisz jak najdluzej :-P rozdz. super :-*

    OdpowiedzUsuń
  3. nie było mnie tu przez pewien czas, ale już nadrobiłam zaległości
    przykro mi z powodu twojego dziadka [*]
    bardzo fajnie to wszystko ułożyłaś i ten Marc ... uff jak ja nie cierpię tego gnoja xD
    ślub, magisterka ... jak ta dziewczyna znajdzie czas na siebie i Max'a ?
    koniec ? o joj
    do następnego i weeeny ;*

    OdpowiedzUsuń
  4. nieźle mnie te studia wciągnęły no ale w końcu znalazłam chwilkę żeby nadrobić całkiem spore zaległości i niezmiernie cieszy mnie to że te rozdziały Ci się tak mnożą ( jak dla mnie mogą w nieskończoność:D ) także bez żadnych skrupułów męcz nas dalej:) rozdział jak zwykle zaskakujący oby tak dalej:D czekam na next:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Świetne, bardzo mi się podoba twój blog :) Zapraszam do mojego nowego bloga http://opowiadanie-o-thevamps.blogspot.com/ sorki za spam :p

    OdpowiedzUsuń