Witam Was na moim blogu
- niegdyś - story-the-wanted.blogspot.com !
W archiwum znajdziecie opowiadanie o The Wanted (rozdziały 1-59).
Zapraszam do czytania i komentowania!
Claudia Xyz

środa, 9 października 2013

53

Od samego rana padał śnieg. Przez okno nie było widać nic, tylko tysiące małych, śnieżnych gwiazdek tańczących w powietrzu. Siedziałam na kuchennym blacie z kubkiem kakao w ręce i przyglądałam się jak bezbronna śnieżynka uderzała w szybę i po chwili stawała się malutką kroplą wody. Tak działo się z każdą, bez względu na to czy była piękna, bardziej wymyślna czy też prosta i piękna. W skroniach poczułam silny ból. To z pewnością od tych nocnych pogaduszek w towarzystwie alkoholu. Sięgnęłam do szafki po zielonkawą tabletkę i wciąż przyglądając się śniegowi za oknem, czekałam aż farmaceutyczny specyfik zacznie działać. Tego dnia nigdzie mi się nie spieszyło, nie miałam żadnego zaproszenia w gości, a wszystkie koperty na ślub zostały już wręczone.
-Wszystkie loty zostały odwołane z powodu śnieżycy. -usłyszałam komunikat dobiegający z telewizora.
-Oby do jutra to się zmieniło. -powiedziałam sama do siebie i poszłam poszukać ulotki z restauracji, by zamówić coś pysznego.
Po godzinie siedziałam już nad styropianowym pudełkiem, w którym uśmiechał się do mnie kurczak z warzywami w sosie słodko – kwaśnym, ryż i surówka. Było pyszne! Po południu musiałam zacząć się pakować. Okazało się, że torba zamiast lżej się zapiąć, za żadne skarby nie chciała dojść do jakiegoś porozumienia z zamkiem. Ponad 100 tysięcy kombinacji ułożenia ubrań i innych szpargałów, w końcu poskutkowały i wypchana walizka stanęła w przedpokoju.
-Adrian, nie, bez picia. Błagam. -chłopak punktualnie pojawił się w moich drzwiach.
-Spokojnie. Dzisiaj mam soczek z pomarańczy i ciasto. -bez żadnych ceregieli wszedł do kuchni i zaczął kroić placka. -Jutro wyjeżdżasz?
-No, o ile ta pogoda się poprawi.
-Poprawi, poprawi. Czyli widzimy się na ślubie?
-Oczywiście, Twoja obecność jest obowiązkowa! -tym razem przegadaliśmy zaledwie pół nocy. Nareszcie miałam okazję się wyspać.
Z samego rana przyjechał pan z salonu i zabrał samochód,a kilka minut po nim zjawił się Darek z Natalią. Zapakowaliśmy się do samochodu i pojechaliśmy na lotnisko. Na całe nasze szczęście loty przywrócono do harmonogramu i punktualnie o 12.15 samolot odleciał.
-No, to wracamy do naszych przystojniaków. -Natalia wierciła się w fotelu.
-Ano wracamy. -spojrzałam na wyświetlacz telefonu, na którym widniało zdjęcie Max'a.

Londyn zaśnieżony jak nigdy. Z tej okazji nawet pozamykali szkoły. Niestety zimowa sesja na uczelni nie mogła nas ominąć. Kilka zarwanych nocy i trzeba było stawić się w sali, gdzie przy wielkim biurku zawalonym papierami siedział on, profesor, człowiek, któremu trzeba było nadskakiwać i modlić się, by miał w tym dniu dobry humor. Usiadłam na krześle i czekałam aż zada mi pierwsze pytanie.
-Pani ma swoją firmę, prawda? -spojrzał na mnie znad swoich okrągłych, grubych jak denko od kufla do piwa, okularów.
-Tak. -zdziwiłam się tym pytaniem.
-Czy mogłaby mi Pani powiedzieć jak radzi sobie Pani z kadrami, podziałem obowiązków w firmie? -w tym momencie usłyszał wykład na ponad 15 minut. -Słyszałem, że była Pani menadżerem zespołu, mogłaby mi Pani przybliżyć zakres Pani obowiązków, podejmowanych działań i decyzji? - tutaj również moja wypowiedź trwała grubo ponad kwadrans. Profesor zaczął bazgrać po moim schludnym indeksie, gdzie najgorszymi ocenami były zaledwie dwie trójki z plusem.
-Jutro się Pani do mnie wstawi i podam Pani temat pracy magisterskiej. -wyciągnął rękę z książeczką w moją stronę.
-A licencjat?! Przecież miałam zaczynać go pisać... - ze zdziwieniem spojrzałam na tego przedziwnego mężczyznę.
-Decyzją wszystkich wykładowców oraz dziekana stwierdziliśmy, że Pani wyniki w nauce, frekwencja na zajęciach, zaangażowanie oraz sam fakt, że pracuje już Pani, a wręcz ma swoją firmę, daje Pani przepustkę do otrzymania tytuły magistra w przeciągu niecałych dwóch miesięcy.
-Dwa miesiące?! -spojrzałam na niego z niedowierzaniem.
-Dobra, albo dwa miesiące i ma Pani całe te studia z głowy, albo jeszcze pół roku do licencjatu i i całe 2 lata magisterki, to jak?
-Ale dlaczego?
-Przecież Pani już wszystko wie o tym, czego my tutaj uczymy, a nawet lepiej, Pani zna to z praktycznego punktu widzenia. Co my mamy Panią uczyć jak zarządzać kadrami, finansami podczas gdy Pani firma konsultingowa jest jedną z najlepszych chyba w całej Brytanii !
-Jutro będę na pewno. -zdezorientowana wyszłam z sali i udałam się na parking.
-No i jak? Piąteczka? -Max stał zniecierpliwiony przy samochodzie.
-Za dwa miesiące mam magisterkę. -powiedziałam i wsiadłam do samochodu.
-Dwa miesiące?! A ślub? -spojrzał na mnie nieco zaniepokojony.
-Musimy się po prostu nieźle z tym wszystkim ogarnąć. -skwitowałam i zapięłam pas. Wciąż nie docierało do mnie jak wiele pracy muszę teraz włożyć, by napisać pracę magisterską i zorganizować ślub.

Od samego rana sterczałam przy pokoju profesora i czekałam aż ten pojawi się z moim tematem. Po chwili pojawił się z wielką, skórzaną torbą w ręce, a w drugiej trzymał jakieś dokumenty.
-Proszę. -wręczył mi teczkę i zniknął za drzwiami pokoju. W środku znalazłam tylko jeden temat, jeden, jedyny, nawet żadnej szansy wyboru! Jednak na kolejnych kartkach widniały różne, przydatne zagadnienia do napisania tej pracy, jakby... plan wydarzeń. Uśmiechnęłam się pod nosem i poczułam, że gdzieś za tymi wielkimi binoklami kryje się prawdziwy człowiek, który chce mi dać szansę. Od razu popędziłam do biblioteki i zaczęłam pisać. Książki i dokumenty piętrzyły się wokół mnie. Nawet nie zauważyłam jak minął niemal cały dzień. Z tego transu wyrwał mnie dzwoniący telefon.
-Halo?
-No laska my tu czekamy na ciebie, no! -usłyszałam głos Sharl.
-Co, gdzie?! -wyprostowałam się i przeczesałam palcami grzywkę.
-No nie mów, że zapomniałaś! Miałyśmy wybrać czy tam zaprojektować suknie! Ogarnij się! Za 20 minut widzę Cię w salonie! -wykrzyczała mi do słuchawki. Szybko spakowałam moje naukowe pomoce i popędziłam do samochodu. Na całe szczęście salon był zaledwie kilka przecznic od uczelni.
Porozstawiane manekiny, setki sukien i sukieneczek, białe, czerwone, beżowe, czarne, do wyboru do koloru.
-Nareszcie. -dziewczyny siedziały zniecierpliwione przy stoliku i piły kawę.
-Sorki, ale zaczęłam pisać i tak jakoś się przed...- nagle z przymierzalni wyszła moja mama ubrana w przeogromną suknię balową.
-Tadam ! -wykrzyknęła.
-Czy ty... -spojrzałam na nią z lekką dezaprobatą.
-Oh, już starej matkowinie nic się od życia nie należy? Wskakuj teraz ty. -kiwnęła głową w stronę przymierzalni, a sama usiadła niczym księżniczka na swoim tronie.
-Claudia, w ogóle jaką ty byś chciała suknię, co ? -Natalia podała mi kilka gazet.
-Hm, myślałam o kilku wersjach. No nie wiem, na przykład do kościoła chciałabym taką bardziej balową, szerszą z długim trenem, a na wesele coś bardzo prostego i skromnego.
-Chyba mam kilka projektów, które się Pani spodobają, zaraz przyniosę podobne suknie. -ekspedientka zniknęła za drzwiami magazynu. Przymierzanie setek sukni zajęło nam sporo czasu. Na szczęście opłaciło się to. Obie suknie zostały zaprojektowane, a wykonanie ich miało zająć nieco ponad miesiąc. Również wybrałam buty, bieliznę i wszelkie inne dodatki.
-To co, chyba wybierzemy się na jakiegoś drinka, żeby opić twoją suknię? -Amy oparła się o Sharl.
-Wiecie co, ja muszę iść pisać dalej. Idźcie beze mnie. Wypijcie chociaż za mnie z jednego głębszego! -wsiadłam do samochodu i pojechałam do domu. Od razu popędziłam do pokoju i rozłożyłam się na całym łóżku z papierami. Szczerze to nawet szybko sklecałam słowa, znajdowałam potrzebne mi fragmenty czy wykresy. Max wrócił grubo po północy, a ja wciąż ślęczałam nad książkami. Byłam tak skoncentrowana, że nawet nie zauważyłam, kiedy wybiła 5.00 na zegarku. Spojrzałam za okno. Znów padał śnieg. Jacyś ludzie powolnym krokiem zmierzali przez nasze osiedle, z pewnością szli do nowo otwartej piekarni w pobliżu. Naszła mnie ochota na pyszną, chrupiącą bułeczkę z pomarańczowym dżemem i szklanką świeżego soku. Ubrałam dresy, zarzuciłam na siebie sportową kurtę, czapkę i rękawiczki, i wyszłam z domu najciszej jak to się dało. Rześkie powietrze od razu pobudziło mnie, moje oczy stały się wyraźniejsze, zaczęłam głęboko oddychać. Na ulicach jeszcze zapalone były latarnie. Wyciągnęłam rękę przed siebie i łapałam spadające śnieżynki, co chwila zatrzymywałam się, by móc każdą z nich obejrzeć za nim roztopi się na moich ciepłych rękawiczkach. Po chwili ujrzałam ciemną kamienice. Na dole znajdowały się różne sklepy, tylko w jednym z nich zapalone były światła. Już z daleka czuć było zapach świeżego pieczywa, które wabiło do piekarni okolicznych mieszkańców. Pchnęłam lekko drzwi, jednocześnie usłyszałam dzwoneczek, który oznajmiał kolejnego klienta więcej. Spojrzałam na gabloty, w których pięknie poukładane były ciastka, rogaliki, bułeczki. Stanęłam w kolejce i z niecierpliwością czekałam na swoją kolej. Po kilku minutach miałam już pełną reklamówkę przysmaków.
-Claudia... -właśnie zamykałam drzwi tego pełnego życia miejsca mimo wczesnej godziny, gdy ktoś złapał mnie za rękę. Serce zaczęło mi mocniej bić.

_______________________________
Nogi mi z tyłka odpadają, niespodziewanie musiałam fotografować zagraniczną delegację, a potem uczestniczyć w rozmowach z władzami i oprowadzać ich po szkole. Hah, no i ta epicka rozmowa z przystojnymi panami z zagranicy, z których jeden umiał w miarę po polsku, a drugi ni hu hu :p
-Panowie długo będą w Polsce?
-Do końca tego tygodnia.
-To wspaniale.
-Byłoby lepiej, gdybyś nas odwiedziła w pokoju 112.
-To wy macie razem pokój!? 
-But I don't sleep with this men. -tu nastąpiła długa przerwa na niekontrolowany śmiech ;) 

8 komentarzy:

  1. dobre :)
    cos czuje ze to juz jest koncowka...

    OdpowiedzUsuń
  2. heh, jeszcze nie.
    ostatnio wzięło mnie na pisanie, więc mnożą się te rozdziały ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. rozdział jest świetny tak jak wszystkie poprzednie
    czytałam je tylko że zawsze brakowało czasu na to by skomentować
    liceum, nowa szkoła, dużo nauki dużo by pisać
    czekam na kolejne rozdziały
    weny!!!
    no i zapraszam do mnie jeśli chcesz http://as-long-you-love-me.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. jak tam w liceum? rozumiem, że to 1. klasa. ja swoją wspominam bardzo dobrze, ale tylko pod względem poznanych ludzi, niestety nauki było przesadnie dużo ;)

      Usuń
    2. Tak to 1 klasa już czuję się jakbym uczyła się tam bardzo długo. Dużo nowo poznanych osób. Szkoła mi się bardzo podoba. I zgadzam się z tym że nauki jest zbyt dużo, ale jakoś to będzie. Na razie siedzę codziennie w książkach i mam nadzieję że będę miała taki zapał do końca liceum. :)

      Usuń
  4. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  5. Prosze daj.szybciutko next :* uwielbiam to opowiadanie :)

    OdpowiedzUsuń